Pisma absurdalne

W najnowszym „Łypaczu” zajmiemy się próbą odpowiedzi na pytanie, co łączy polską politykę, wojnę na Ukrainie, Żebrowskiego, barakudę, Nawalnego i Małgorzatę Rozenek-Majdan. Podpowiem od razu: naturalnym spoiwem tego wszystkiego jest czysty absurd, niczym nieskrępowana głupota i jakże bolesne nieuctwo. Zapraszam. Na początku odnotujmy Właśnie minęła druga rocznica napaści Rosji na Ukrainę. To oznacza, że już niedługo minie dziesięć lat, od kiedy Ukraina napadła na próbujące się usamodzielnić okręgi Doniecki i Ługański, kontynuując masowy ostrzał osiedli cywilnych nieprzerwanie do dnia dzisiejszego. Siły Zbrojne Ukrainy nazwały tę akcję „operacją antyterrorystyczną”. W tym miejscu warto oczywiście podkreślić bezsens sterowanego z zewnątrz konfliktu Rosyjsko-Ukraińskiego, ogrom zniszczeń i ofiar. Warto też wyciągnąć z niego wnioski. Jeśli jesteś postury Woody Allena i przychodzi do ciebie ktoś, pokazuje palcem na Pudziana i mówi „kopnij go w dupę, nie bój się, w razie czego ci pomogę”, ni

Właśnie wybiła druga okrągła rocznica mojego przyjazdu do Serbii. Czy może raczej „naszego”, bo przecież całą rodziną zamknęliśmy (zawiesiliśmy) swoje stare życie w Anglii po to, żeby spróbować czegoś innego. Każdy coś zostawił, coś gonił, od czegoś uciekał. Czy było warto? Z tym gonieniem i uciekaniem to trochę przesadziłem. Osobiście od niczego nie nawiewałem, choć miałem po dziurki w nosie pracy i przydatków. Podobnie moja żona. Nie była to jednak ucieczka, tylko świadoma zmiana. Wyszliśmy z prostego założenia, że jeśli sami czegoś nie zmienimy, to samo się nic nie zmieni. Dzieci, przynajmniej dwa małe, od niczego uciekać nie mogły, bo niewiele wiedziały o tym, co się właściwie dzieje. Do dziś nie do końca wiedzą, gdzie są, bo im się te wszystkie kraje mylą. Starszy syn jechał ochoczo i wtedy chyba nie zdawał sobie jeszcze sprawy, że uniknie czarnego (nomen omen) scenariusza, który podzielili prawie wszyscy rówieśnicy z jego klasy w Year 6: przejścia do Quest Academy w Croydon. Zrob

Dawno nie pisałem. Nie składało się. Zamiast przyspieszyć, w Nowym Roku gwałtownie zwolniłem. Przyczyniły się do tego cholesterol i morowe powietrze. Dzieci poszły do szkoły dopiero piętnastego stycznia, bo w tym roku świąteczna przerwa była wyjątkowo długa. Naprawdę, te małe wampiry wysysają z człowieka tyle energii, że potem już nic się nie chce, tylko zapaść się w fotel i dyszeć. Dwa, że trochę chorowałem. Niby nic poważnego, a jednak. W zdrowym ciele zdrowy duch, to szczera prawda. Gdy ciało niezdrowe, nic się człowiekowi nie chce. Moc, jak to mówią, nie była ze mną. Magiczny dotyk świąt Wszystko zaczęło się w okolicach Bożego Narodzenia, choć przypomniałem sobie o tym dobre dwa tygodnie później. Któregoś wieczora zaczęło mnie lekko kłuć w brzuchu, trochę na prawo i w dół od pępka. Ani to ból był, ani to było dokuczliwe, ot, jakby ktoś lekko dotykał palcem od środka. Pamiętam, że nawet powiedziałem do żony, że coś tam mi się lekko dzieje, ale nie przejąłem się tym zbytnio. Zresztą,