Pierwszy września. Czas wracać do szkoły. Magiczna data, magiczny dzień. Od dawien dawna oznacza on koniec wakacyjnej laby dla dzieci i koniec wakacyjnej mordęgi dla rodziców. Dzieci do szkoły wracać nie chcą a rodzice wznoszą dziękczynne modły, że to już. I nic się w tej kwestii nie zmieniło. Ciężkie jest życie rodzica. Z wirusem czy bez, ciężko czasami patrzeć przez różowe okulary. Na twojej głowie dom i opieka nad młodymi i nikogo nie obchodzi, jak sobie z tym poradzisz, jak się zorganizujesz. A przecież pracować też trzeba. O wolnym czasie praktycznie można zapomnieć i tak w koło Macieju, a końca nie widać. School run. W UK jest takie określenie, “school run”. Nazwa pasuje idealnie. Oznacza ona, że wstajesz na biegu, szykujesz dzieci do szkoły a siebie do pracy i wybiegasz, ewentualnie wyjeżdżasz. Pędzisz, odstawiasz dziecko i gnasz do pracy, pracujesz i znowu gnasz, żeby odebrać o czasie, bo jak się tylko trochę spóźnisz, szkoła od razu do ciebie zadzwoni. I tak codziennie, a d
Absurd to rzeczywistość. Absurd to codzienność. Absurd to życie. Nasze życie jest absurdalne. Nie dlatego, że nie ma sensu. Dlatego, że nie potrafimy tego sensu dostrzec. Gramy w gry wymyślone przez innych. Śnimy czyjeś sny, bo nie chcemy śnić własnego. Nie lubimy absurdu, ale nie walczymy z nim. Próbujemy go obłaskawić. A potem budzimy się, zdziwieni, że każdy dzień wygląda tak samo.