Przejdź do głównej zawartości

Tempus non fugit

Oto siedzieliśmy sobie w Boże Narodzenie. Całą rodziną, jak Bóg przykazał. Ja i żona, obydowje mieliśmy urlop, tych pięknych kilka dni spędzonych wspólnie, dzieci razem z nami. Mieliśmy naprawdę udane, fajne i leniwe święta.

Kiedyś inaczej bywało. Rodzina przyjeżdżała. Nie było tak znowu źle. Czekaliśmy na to przez większą część roku i zwykle bawiliśmy się dobrze. Fakt, że oni zwykle bawili się lepiej niż my. Dlaczego? Gość się gości a gospodarz pości. Trzeba znosić siaty z zakupami, toczyć beczki z alkoholem, gotować, sprzątać, zabawiać. Kto tego nie zna? Do tego wszystkiego praca, gdzie nie zawsze dali urlop, dzieci. Wszystko to razem sprawiało, że święta były raczej, jak się to mówi, w biegu. 

Skromna Wigilja 

W zeszłym roku nikt nie przyjechał, bo covid. W tym roku też się jakoś nie wybrali. Siedzieliśmy sami. Ja miałem tydzień urlopu, żona prawie tyle samo, dzieci na half termie i tak nigdzie nie wychodziły. Zrobiliśmy zakupy. Miały być nieduże, co przyrzekamy sobie solennie na każde święta i nigdy nie wychodzi. Tylko my jemy świąteczne jedzenie, dla naszych dzieci to jeszcze nie pora. Póki co nie gustują w tych wszystkich kapustach, żurach i rybach. Może kiedyś. Skończyło się na skromnej Wigilii, po której nie trzeba było dożerać przez dwa tygodnie. Do tego mieliśmy zestaw alkoholi różnych, dla każdego to, co lubi. Dzieci miały masę owoców, których i tak nie jadły, bo wolały czekolady.

Pierwszy dzień Świąt 

Pierwszy dzień Świąt był fantastyczny. Otworzyliśmy rano prezenty a potem… No właśnie, potem zaczął się ogólny relaks. Każdy robił to, co chciał. Syn grał sobie w gry. Bliźniaki się bawiły. My z żoną, jakoś tak zagubieni, postanowiliśmy obejrzeć film w telewizji. Akurat leciał “Ojciec chrzestny”, wszystkie trzy części pod rząd. Otworzyłem piwko, żonie zrobiłem martini i zasiedliśmy do oglądania. Oglądaliśmy, otworzyłem drugie piwko, dzieci bawiły się dookoła nas, zrobiliśmy coś do jedzenia. Pełny relaks. Spojrzałem na zegarek, dochodziła pierwsza po południu. Zjedliśmy po śledziku, dzieci zjadły lunch, popiły colą, i tak snuliśmy się, cały czas oglądając. Znowu spojrzałem na zegarek. Było przed drugą. A potem, choć wydawało mi się, że upłynął już tydzień, było dopiero przed trzecią. Moja lepsza połowa zgodziła się ze mną. Czas przestał płynąć. Szczęśliwi i zadowoleni, spędzaliśmy ten dzień razem. To, co zawsze było bieganiną i chaosem, stało się oazą spokoju. I wiecie co? Tak było do wieczora. Oglądaliśmy filmy, wszyscy orbitowaliśmy dookoła siebie a pod wieczór byłem bardzo zdziwiony, że został nam jeszcze drugi dzień świąt, który w dodatku zapowiadał się podobnie.

Pochwała życia spokojnego 

Miałem kiedyś kolegę. Dawno temu to było, w Irlandii. Mówili na niego Tata Jarek. Bardzo fajny gość, bystry, dowcipny i inteligentny. Wyjechał z Polski ze swoich powodów, na Zielonej Wyspie zaczynał pracując na trzy zmiany na farmie pieczarek. Skończył studia na jakimś dziwnym kierunku związanym z ochroną środowiska i przez jakiś czas nawet pracował w zawodzie. Znaczy, z tego co pamiętam, w jakiejś państwowej firmie, która zajmowała się badaniem jakości, czy czystości wody. Mówił, że wbrew temu, co można by o takim miejscu myśleć, sporo się tam działo. Było sporo pracy, nerwów i biegania.
Pewnego razu kazali im szybko pojechać w jakieś miejsce i coś tam zbadać. Robota była na wczoraj, więc Tata Jarek ze swoim szefem jechali jak wariaci, nie patrząc na nic, bo przecież robotę trzeba zrobić za wszelką cenę. Zajechali na małą wieś. Wysiedli z samochodu, spoceni i zdyszani. Otoczyła ich cisza. Przed sobą widzieli zieloną, ukwieconą łąkę. Trochę dalej płynęła mała rzeka, nad którą stało samotne drzewo. Pod drzewem siedział mężczyzna, sądząc z wyglądu i odzienia, tubylec. Siedział, patrzył na rzekę i rytmicznie uderzał patykiem o ziemię. Patrzyli na niego, patrzyli bardzo długo. Pierwszy odezwał się szef Taty Jarka.
- Ten to sobie pożyje - powiedział.

Święta inne niż wszystkie 

To, czego doświadczyliśmy w te święta, było bardzo podobne do tego, czego świadkami byli Tata Jarek, którego teraz serdecznie pozdrawiam i jego szef. Jest to rzadki fenomen, pozostający poza sferą naszego postrzegania. Zabiegani, zaganiani, nie jesteśmy w stanie zobaczyć tego, co nas otacza. Tego, co cały czas jest tuż przed naszymi oczami. Stres pcha nas do przodu i potem mówimy: “dopiero były wakacje, a już są święta”. Ja powiedziałem: “kurczę, to dopiero pierwszy dzień, jeszcze mamy całe jutro”. Gnamy do przodu i nie widzimy tego, co jest ważne. Codziennie oddajemy światu to, co najcenniejsze, zamiast skupić się na tym, co jest dla nas najbardziej ważne.
Najważniejszy jest czas. Każdy moment, jaki spędzamy ze swoimi bliskimi. Każda spokojna chwila, która, zamrożona w powietrzu, trwa. Daje nam wytchnienie. Uspokaja nas. Zwalniamy, wyciszamy się i jesteśmy szczęśliwi.
Teraz wiem, co to naprawdę znaczy, gdy składając życzenia mówimy “Spokojnych świąt”.




Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Kołem się toczyć

Minuta po północy, 1 czerwca 2025. Dziś druga tura wyborów prezydenckich. Oczywiście jeszcze nie znam jej wyników. Wy, którzy czytacie ten tekst później, wszystko już wiecie. Ja, w tym momencie, wiem tylko jedno: zaskoczenia żadnego nie było, nie ma i nie będzie. Udowodniły to wyniki pierwszej tury. Mówiąc krótko: Polacy sami wybrali i sami za to zapłacą. Historia kołem się toczy i to koło bezlitośnie miażdży. Szkoda, że za głupotę rodziców zapłacą nie tylko ich dzieci, ale jeszcze prawnuki owych dzieci. Potencjalnych, bo demografia kuleje i może być, że niedługo nie będzie komu płacić. Tak czy inaczej, panuje tak zwana cisza wyborcza i z tej okazji warto porozmawiać o czymś zupełnie innym. Jako że jest pierwszy czerwca, czyli Międzynarodowy Dzień Dziecka, proponuję porozmawiać o dzieciach. Historia się zaczyna Zaczyna się tak: kupiłem synkowi kosz (taki do koszykówki) na urodziny. Co prawda syn urodził się w sierpniu, ale wyraził chęć otrzymania wcześniejszego prezentu („bo inaczej st...

Piętnasty maja: trzy dni przed Godziną W

Dziś 15 Maja. Dzień, jak każdy inny, bo w gruncie rzeczy wszystkie dni są podobne. Kto, poza tymi, którzy mają dziś urodziny, wie, co zdarzyło się piętnastego maja? Bo przecież coś musiało, prawda? Wynika to z czystej i logicznej matematyki: ludzkość istnieje już długo, a dni w roku jest tylko 365. Siłą rzeczy coś ważnego musiało się wtedy wydarzyć. Chcecie wiedzieć, co? Anne Boleyn Dnia 15 maja Anno Domini 1536 Anne Boleyn, druga żona Henryka VIII została skazana w procesie, w którym zarzucano jej między innymi cudzołóstwo, kazirodztwo z jej bratem Jerzym i zdradę stanu (spisek mający na celu zabicie króla). Matka Elżbiety I i królowa Anglii cztery dni później zostanie ścięta. Jakie to ma dla nas znaczenie? W sumie niewielkie. Jest to jeden z tych licznych przypadków, gdy psychopatyczny kretyn robił to, co mu się podobało w imię swoich własnych, dziwacznych i niezrozumiałych celów. Robił to tylko dlatego, że mógł. A mógł, bo miał władzę, z której korzystał w nie mniejszym stopniu, niż...

Nierzeczywistość skandaliczna

Kiedyś, dawno temu, było takie czasopismo jak „Skandale”. Swoiste połączenie taniej sensacji, głupoty i naiwności, dość charakterystycznych dla absurdów epoki ustrojowej transformacji. Dzisiaj, trzydzieści lat później, epoka transformacji wydaje się wciąż trwać. Podobnie tania sensacja, głupota i naiwność; ciągle mają się dobrze. „Skandale” wcale nie zniknęły z rynku. Przemalowały się tylko i zaadaptowały do nowej rzeczywistości. „Skandale” był to swoiście piękny, nieprawdopodobny, kiepsko wydany i jeszcze gorzej wydrukowany szmatławiec. Zawsze zastanawiałem się, co kieruje wydawcą takiego kuriozum, choć raczej należałoby zadać pytanie, co kieruje ludźmi, którzy coś takiego kupują i w dodatku za to płacą. Mimo że mocno durnowate, „Skandale” były w swoim czasie całkiem poczytne i sporo ludzi traktowało je całkiem poważnie. Gdy byłem mały, chciałem pracować w „Skandalach”, co samo w sobie jeszcze mnie nie skreśla, bo w pewnym momencie chciałem też być czołgistą, a nie jestem przekonany, ...

Korona stworzenia

Rok minął odkąd kota mam. Nadszedł czas na małe podsumowanie, na zestawienie korzyści z tak zwanymi upierdliwościami. Spróbuję też odpowiedzieć na pytanie: ile kotom do ludzi i gdzie człowiekowi do kota. Korzyścią z posiadania kota jest samo jego obserwowanie. Jest to fascynujące zwierzę. Wprowadza do domu zamieszanie i pozytywną energię. Samo patrzenie na kota poprawia wszystkim domownikom humor. Miło jest widzieć, jak doskonale wpasował się w rodzinę i znalazł w niej swoje miejsce. Jest absolutnie niezależny; robi to, co chce i nie można go do niczego przymusić. Sam decyduje, gdzie śpi i do kogo się przytula i wyczuwa, gdy ktoś jest chory – zostawia wtedy wszystko i potrafi przeleżeć obok chorego cały dzień. Kot doskonale wie, jak bardzo go wszyscy lubią i potrafi to wykorzystać. To niezły cwaniak i taka już jego uroda. A jakie są negatywy? Sporo żre, więc trochę kosztuje, poza tym nasz akurat okazał się dość wybredny. Znaczenie terenu, czyli podsikiwanie początkowo nie było problem...

Majowe święto

1 Maja. Święto Pracy. Dodajmy dla jasności: międzynarodowe. Święto ludu pracującego miast i wsi. Niegdyś hucznie obchodzone, dziś wyśmiewane. Gdy tak zwana komuna poszła w las, wszystko, co z nią związane wsadzono do jednego worka, zawiązano i zaczęto obchodzić szerokim łukiem. PRL w Nowej Polsce śmierdzi zresztą do dziś. Częściowo słusznie, choć twierdzenie, że wszystko wtedy było złe, jest zwykłym kretynizmem. A 1 Maja? Jak to z nim właściwie jest? „ Siewodnia prazdnik maja w kraju radnom. Pust muzyka igrajet, a my spajom. My s krasnymi fłażkami idiom guliać. A pticy wmiestie s nami spajut apiać ”. Tak kiedyś śpiewał zespół Dezerter. Dziś, jeśli zapytać przeciętnego Polaka o 1 Maja pewnie odpowie, że jest to początek długiego weekendu. Prawdopodobnie najczęstszym skojarzeniem będzie grillowanie. Ja jestem z innej epoki. My w ogóle nie grillowaliśmy. Piekliśmy raczej kiełbasę na patyku albo ziemniaki w popiele. I może przez to 1 Maja kojarzy mi się inaczej. Prawdę powiedziawszy, całki...