Przejdź do głównej zawartości

Trzy odsłony Raju

All inclusive. Luksusowe wakacje. Egzotyczne kraje i pyszne jedzenie. Palmy i lazur morza. Zapach gorącego, białego piasku. Każdy zasługuje na tę odrobinę wyjątkowości. Ten przebłysk koloru. Na spokój i ciszę. To nagroda za cały rok szarej codzienności. To przedsmak Raju.

Nie ważne gdzie jesteś. Karaiby, Turcja, Tajlandia czy Bora-Bora. Tropiki są w gruncie rzeczy bardzo do siebie podobne. Palmy, plaża, różnokolorowe kwiaty, rozkosznie ciepła woda, głośne cykady i czasem odgłosy dżunglii. Wakacje typu all inclusive też są do siebie bardzo podobne. Różnią się oczywiście standardem, który przeważnie, choć nie zawsze, rośnie wprost proporcjonalnie do ceny. Ale nie o tym to będzie. Nie o tym.

Raju odsłona pierwsza

Śniadanie, obiad i kolacja. Przekąski całą dobę. Wszystkie możliwe alkohole. Obsługa podaje, pyta czy chcesz więcej i sprząta po tobie. Codziennie pucują twój pokój. Zmieniają ręczniki na świeże. I każdy się do ciebie uśmiecha. Każdy chce coś dla ciebie zrobić.

Co ty robisz? Ano, korzystasz z tego wszystkiego. Jesz, pijesz i weselisz się. Duch twój swobodny unosi się na falach. Dosłownie. Czas zwalnia a ty zatapiasz się w ekstazie. Unosisz się na falach wszechoceanu (ewentualnie basenu) o wodach tak ciepłych, że nie chcesz ich opuszczać. Twój mózg odpływa. Wyłącza się i w ten sposób odpoczywasz. Odrywasz się, choć na chwilę, od cywilizacji. Od telewizora, telefonu, internetu. Od wszystkich złych wiadomości i od niezdrowych nawyków współczesnego życia.

Tak musiał wyglądać Raj. Pierwotna kolebka ludzkości, bo ja głęboko wierzę, że ludzie nie zostali stworzeni do cierpienia. Zostali stworzeni do tego, żeby być szczęśliwymi i sami na siebie sprowadzili całą resztę. Opowieści o Raju to historie o pierwotnym stanie człowieka. O tym, że kiedyś ludzie byli szczęśliwi. Biblijny Eden to to miejsce, gdzie nic nie trzeba robić. Jest piękna pogoda i człowiek chodzi sobie nago, swobodny i pięknie opalony. Nie mierzy czasu i nie musi się o nic martwić, bo otoczenie go karmi i poi. Codzienne troski są zredukowane do minimum. Odpoczywasz. Jesteś tylko tu i teraz. Uwolniony od bagażu rzeczywistości roztapiasz się w absolucie. Nirwana.

Odsłona druga

Podczas pięknych, luksusowych wakacji wszyscy są szczęśliwi i zadowoleni. Uśmiechają się do siebie, przepuszczają się w drzwiach. Obojętnie czego byś nie zrobił, jak byś się nie ubrał, wszyscy patrzą na ciebie bez zwyczajowego politowania w oczach. Idą się kąpać i zostawiają na leżakach telefony, tablety. Nikt nikogo nie okrada. Nikt nikogo nie napada. Nie boisz się, że ktoś poda ci pigułkę w piwie albo wrzuci przez okno worek z psimi odchodami.

Siedzę sobie i piję piwo w barze. Obok mnie rechoczą Niemcy. Nie wiem kim są, nie znam ich. A może ich dziadek był strażnikiem w obozie, w którym siedział mój dziadek? Przy drugim stoliku Ruscy. Dwie kobiety z dziećmi, chłopów brak. Mężów nie było, widziałem te dwie kobiety kilkakrotnie. Trudno mi było nie pomyśleć, że być może w tej chwili ich mężowie na wojnie zarabiają na te wakacje. A kto powiedział, że w ośrodku nie było Ukraińców? Może niejednokrotnie jedli przy stole obok Rosjan? Amerykanie obok Irakijczyków, Żydzi obok Syryjczyków. Turcy obok Greków.

Jedna, wielka, szczęśliwa rodzina. Nikt na nikogo nie szczeka i nikt nikogo głośno nie rozlicza. Ktoś może należeć do PiS, a ktoś do PO i ciągle będą kąpać się w jednym basenie. Uśmiechnięci, zadowoleni. Zupełnie jak na obrazku w tych broszurach rozdawanych przez Świadków Jehowy. Tam, na pięknej trawie leżą sobie baranki obok lwów, a tygrysy dają się głaskać dzieciom. Tam Biały i Murzyn, oboje radośni, przytulają do siebie małego Chińczyka. Czyż nie tak właśnie powienien wyglądać Raj?

Trzecia odsłona Raju

Nakładasz sobie na talerz, potem drugi i trzeci. Odsługa szybko uzupełnia jedzenie. Uśmiechnięci kelnerzy pytają, czy podać ci jeszcze coś do picia. Młode dziewczyny roznoszą drinki przy basenie. Gdy wypijesz, momentalnie sprzątają pustą szklankę. Przynoszą ci suchą podstawkę pod szklankę i miseczki z orzeszkami. Barmani mieszają dla ciebie co tam tylko chcesz. Nikt nie oczekuje napiwków i może dlatego wszyscy je dostają. Za swój dobry, szybki i niewymuszony serwis. Czasami jest bardziej “busy” i dłużej czekasz na napoje. Kolejka do baru bywa długa. Stłucze się komuś talerz, komuś wysypią się na podłogę frytki. Bywa też, w porze szczytu, że trzeba chwilę poczekać, aż przygotują dla ciebie stolik. I co? Ano nic. Każdy czeka i nikt nie szczeka.

A teraz słuchajcie, wy, których znam. Przyjaciele moi i znajomi. Ci, którzy pracowaliście, a wielu z was ciągle pracuje, w “zbiorowym żywieniu” pewnej dużej firmy. W wielkim resorcie jednocześnie przebywa z półtora tysiąca osób. Podobnie wielka zgraja przychodzi do was każdego dnia. Niby to samo, ale tak bardzo inaczej. Bo w hotelu nikt na nikogo nie napada, nie obraża. Tam nie krzyczy się na kelnerów i nie wyzywa kucharzy. Nigdy nie widziałem, żeby ktoś prosił managera czy szefa zmiany, ciskał się i skarżył. Obsługa jest zadowolona i uśmiechnięta. Nie mają łatwej pracy i robią długie zmiany, ale w ich oczach nie widać ani obłędu, ani stresu. To gdzie jest sens i logika? I wiecie co? Te dzieciaki dostające napiwki w euro, biorąc oczywiście pod uwagę średnie zarobki w ich kraju, wcale nie zarabiają mniej niż wy, użerający się z hołotą w jednym z centrów cywilizacji, czyli w Londynie. Przepraszam, zagalopowałem się. Croydon ma z Londynem tyle wspólnego, co remiza w Małych Worach ze Złotymi Tarasami w Warszawie. Powiedzcie mi szczerze, przyjaciele. W porównaiu z tym, co wy codziennie robicie, czy praca w takim resorcie nie wydaje się wam Rajem?




Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Wilki i ludzie

Wojna na dalekim, dalekim wschodzie Ukrainy spowodowała, że w mediach zaroiło się od różnej maści specjalistów od wojskowości, polityki, geopolityki. W zasadzie od wszystkiego. Wpychają się gdzie tylko mogą i gadają. A media są bardzo pojemne, bo przecież codziennie trzeba serwować coś nowego. Właśnie dlatego każdy ma dla siebie tych kilka minut. Dzisiaj nie trzeba zbyt wiele, żeby być specjalistą, bo przecież jesteś nie tym, kim jesteś, ale tym, kim jesteś, że mówisz. To takie proste. Oto gościu zakłada sobie jednoosobową działalność gospodarczą i mówi, że jest CEO firmy. Ktoś macha ledwie przysłoniętymi cyckami i filmuje to telefonem – content creator. Ktoś inny zakłada think tank, tak sobie, bo przecież każdemu wolno i od razu media swobodnie cytują jego przemyślenia, bo przecież się zna, w dodatku książki pisze, czyli wie, bo jakby nie wiedział, to by nie pisał i nikt by mu tego nie wydawał. Na tle bandy samozwańczych ekspertów od niczego ciekawie wygląda banda ekspertów od wojsko

O Bestiach

Miałem napisać kilka rzeczy. Mniejszych, szybszych. Zbiera się tego ciągle, wystarczy radio rozkręcić i sypią się tematy. Głupota goni głupotę i już nie wiadomo, gdzie patrzeć, żeby trochę normalności złapać. Miałem napisać o dziwnym artykule pod tytułem „ Bestia pełznie do Białego Domu ”. Po zdjęciu (Putin ściska rękę Trumpowi) od razu wiedziałem, co to będzie. Zaciekawiło mnie trochę, że autor zaczyna od wiersza Yeatsa (co prawda cytując dość luźno wybrane fragmenty). Przeczytałem dwa razy. Rzadkiej urody głupoty. I tak sobie myślę, siedzi sobie jakiś pacan i pisze. O bestii pełzającej, o propagandzie Kremla. O sojuszu zawartym nad grobem Ukrainy. Nad jakim grobem, myślę sobie? Ukrainy już nie ma. Już była grobem, jak od Amerykanów pieniądze wzięła i zafundowała sobie majdan. Najpierw oligarchowie wszystko zagarnęli, a teraz wszystko wykupili zagraniczni. Nic już nie mają swojego. Nawet ziemia już nie należy do nich, tylko do wielkich korporacji. Trochę podobnie jak u nas. Kurcze, ty

Łypacz Powszechny 6

Miało już nie być więcej Łypacza. Tematów niby mnóstwo, ale przecież nieładnie naśmiewać się z innych. Zwłaszcza z tych bardziej niezwykłych umysłowo, czy też może zwykłych inaczej. Albo po prostu najzwyklejszych. Z drugiej strony mówią, że głupców nie sieją, więc skoro ktoś nie wie, gdzie jego miejsce, to niech się liczy. Nazbierało się trochę starego materiału. Nie ma kiedy tego wszystkiego obrabiać. Oglądanie i czytanie tego, co człowieka osacza byłoby robotą na pełny etat. Tego niestety zrobić się nie da. Czasem trzeba normalnie pożyć. Zrobić dzieciom kotleta, czy naleśniki. Iść na spacer. Takie tam. Zaczynamy. Na początek z przytupem. „Wall Street Journal” podsumowuje dwa i pół roku wojny na dalekim wschodzie Ukrainy, publikując bilans strat w ludziach. Ukraińcy od razu zareagowali, bo oni bezbłędnie reagują na takie rzeczy. Napisali, że to mocno przesadzone, bo w ciągu ostatnich dwóch lat zarejestrowali około 19 tysięcy zgonów. Cóż, gdyby od samego początku rzetelnie zbierali swo

Punkt siedzenia

Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Stare, ale jakże prawdziwe. Chyba nigdy jako gatunek, od tego nie uciekniemy. A szkoda. Świat mógłby stać się o wiele piękniejszy. Oto artykuł o „terrorystycznym ataku” na terytorium Rosji. Wynika z niego, że Rosja uważa atak na obwód Kurski za akt terroryzmu. W dodatku rosyjski „dyplomata podkreśla, że Kijów najechał rosyjskie terytorium absolutnie świadomie”. A jak miał najechać? Nieświadomie? Rosja w odpowiedzi „podejmuje wszelkie działania, żeby ukarać agresora”. Sami zaatakowali Ukrainę. Weszli na jej terytorium. Nie ważne, jaka była geneza konfliktu. Jaka motywacja. Zaatakowali. Też są agresorem. Podobnie jest na Bliskim Wschodzie. Najpierw Hamas przeprowadził terrorystyczny atak. Zabijał cywilów. I to było złe. W odpowiedzi Izrael bombarduje Gazę. Zabija cywilów. I to jest, według Izraela, dobre. Palestyńczycy uważają to za ludobójstwo. A całkiem niedawno Izrael przeprowadził atak na członków Hezbollahu, w którym eksplodowały pagery, z

Jak polubić coś, czego się nie lubi

Historia ta, jak wiele innych, zaczyna się od papieru toaletowego. No dobrze, może nie aż tak wiele historii zaczyna się w ten sposób, ale ta właśnie o tym będzie. Przynajmniej w jakimś stopniu. Jest wiele rodzajów papieru toaletowego. Mięciutkie jak jedwab albo te bardziej szorstkie, z poślizgiem lub bez, pachnące, gładkie lub wytłoczone, kolorowe, z nadrukami, grube, cienkie, wielowarstwowe. Nie ma sensu się w to zagłębiać a to, co kto lubi i dlaczego, niech pozostanie za zamkniętymi drzwiami łazienki. Dla mnie w tej chwili ważny jest inny podział, bardzo przyziemny. Zasadniczo bowiem papiery dzielą się na mięciutkie, rozkosznie pieszczące każdy zakamarek papiery typu “pupuś” i szorstkie, bezlitosne papiery typu “dragon”. Na marginesie wspomnę, że teraz prawdziwych “dragonów” już nie ma. Odeszły w niebyt razem z latami osiemdziesiątymi. A działo się wtedy... Czysty luksus Papier toaletowy był luksusem. Stało się po niego w ogromnych kolejkach, można było ewentualnie dostać go na przy