Przejdź do głównej zawartości

Objazd sentymentalny

Byłem w domu na Boże Narodzenie. Taki objazd sentymentalny. Czas napisać, co widziałem. Malutko będzie i krótko, nie ma co rozwlekać. Takie małe porównanie kilku różnych rzeczywistości.

Wyjechaliśmy z Belgradu dwa dni przed świętami. Pobudka o trzeciej w nocy. Dwoma taksówkami trzeba było jechać, bo pięcioro z walizami inaczej nie pojedzie. Lot z przesiadką, bo większość lotów na trasie Serbia – Gdziekolwiek odbywa się z przesiadką. Szczęśliwi wy wszyscy, którzy mieszkacie w miejscach typu Londyn, skąd można wszędzie dolecieć szybko i wygodnie. My lecieliśmy przez Wiedeń, gdzie czekaliśmy na transfer cztery godziny. Inaczej do Krakowa się nie dostaniesz, bezpośrednie loty z Belgradu niestety tylko do Warszawy, więc albo przesiadka (kilka różnych opcji) albo pociąg relacji Warszawa Centralna - Kraków Główny (co przy trójce dzieci i mnogości walizek nie jest najlepszym rozwiązaniem). Transfer z Balic do Trzebini, gdzie mieszkają rodzice, był już czystą przyjemnością (tak tylko mówię, bo dzieci źle znoszą podróże i zwyczajowo rzygają jak koty). 

Wigilia w domu rodzinnym

Klasyka. Tradycyjne potrawy i tradycyjne rodzinne opowieści. Te same od lat. Wszystko w zasadzie to samo, bo tam czas się jakby zatrzymał. I dobrze, bo po to się przecież jedzie do domu. Aby odnaleźć małego siebie i to, co się kiedyś lubiło. Często też po to, aby pokazać swoim milusińskim to wszystko, co nas ukształtowało. I tu przeważnie rzeczywistość boleśnie zderza się z romantycznym nastawieniem, bo dla naszych dzieci to, kim byliśmy, gdzie wzrastaliśmy i co nas ukształtowało, nie znaczy zupełnie nic. Wyłącznie nasze myślenie cofa nas w przeszłość do czasów dzieciństwa, gdzie wszystko miało inny sens, inny smak. Niestety, dla naszych pociech to nic nie znaczy. Oni mają swój świat i sami, z naszą pomocą, tworzą swoje wspomnienia. Naszych słuchają wyłącznie przez grzeczność. Ale było wszystko tak, jak trzeba. Potrawy, prezenty i cztery choinki, przystrojone milionem lampek (Dziadek bardzo lubi choinkowe lampki).

Ciemna strona mocy

Codziennie usypiałem moje dzieci w sypialni moich rodziców, na piętrze. Patrzyłem przez okno na wieś, w której mieszkają. Było tam bardzo ciemno. Uliczne latarnie świecą sporadycznie. Sporadycznie widać też światło w oknach domów. Codziennie nawiedzało mnie to samo dziwne uczucie, że oto świat się skończył. Że wieś, która kiedyś była żywa i gwarna, prawie całkiem wymarła. Jak gdyby nastąpiła jakaś apokalipsa, nie wiem, wirus, czy coś innego. Coś, co zdziesiątkowało ludzkość i już tylko w nielicznych zamieszkałych domach nieliczni siedzą przy mdłym świetle świeczek. Boże Narodzenie to radosne święto. Takie ma być. Ja nie widziałem radości, może poza czterema jaskrawymi choinkami mojego ojca. Nieliczne dekoracje, ciemność i smutek. I absolutna cisza. Nawet psy nie szczekały.

Chrzanów A.D.

Jednego dnia pojechałem do pobliskiego Chrzanowa, gdzie się urodziłem. Zaparkowaliśmy pod centrum handlowym, gwarnym i ładnie oświetlonym. I przeszliśmy się na główny rynek. Zimno było, ale człapaliśmy uparcie. Powiem wam, że sporo tam robią różnych rzeczy, w tym Chrzanowie. Małe miasto, ale coś się dzieje. Remontują mosty, tworzą wszędzie małe ronda. Wybrukowali chodniki i odmalowali kamienice. Ładnie to wygląda, schludnie. Ktoś by pomyślał: Chrzanów, ot, powiatowa dziura. Zapraszam do mnie, do Belgradu. I to nie do zwykłego Belgradu, typu Vračar czy Banjica. Zapraszam do Dedinje, ponoć najlepszej dzielnicy. Trampki wam spadną. Mieszkańcy Belgradu pewnie baliby się chodzić po Chrzanowie. Myśleliby, że to jakaś świątynia, albo zabytek. Potem by pewnie pomyśleli, że bardzo tam smutno. Bo w zaśmieconym Belgradzie, z jego koślawymi chodnikami, brudem i smogiem, coś się jednak dzieje. W Chrzanowie nie dzieje się nic. Rynek jest dość ładnie oświetlony, z choinką i stajenką, ale poza tym jest ciemno. Mroczno, cicho i niesympatycznie. Troszkę inaczej, niż to pamiętam z młodości. Wtedy było bardziej gwarnie, a nocami w oknach świeciły się światła. Na Boże Narodzenie wszędzie były choinki. I znowu to uczucie mrocznej, smutnej pustki i apokalipsy. Oto, myślałem sobie, tu żyją smutni ludzie w smutnych czasach.

Karczma na rozdrożu

Wracając, wstąpiliśmy do McDonalda. Leży od przy trasie Chrzanów - Trzebinia, niedaleko od wjazdu na słynną autostradę A4. Powiem wam, że wiele samochodów przy nim stoi. Jeszcze więcej przejeżdża przez McDrive. W środku tłoczno. I jasno. Od razu widać, że jest to miejsce spotkań okolicznej młodzieży, bo średnia wieku jest tam dość niska. Mimo wysokich cen, bo McDonald’s w Chrzanowie kosztuje tyle samo co w Londynie, Warszawie czy Belgradzie. Fajnie tam jest. Jasno, ciepło. Gra muzyka. Taka karczma na rozstaju dróg, gdzie jest gwarno i miło i skąd wychodzi się w ciemność. W postapokaliptyczny, mroczny świat, gdzie każdy podkula ogon i pędzi do siebie.

Powrót

Wróciliśmy do domu po tygodniu. Podróż była koszmarna. Zaczęło się od tego, że kierowca zamówionego na godzinę szóstą rano busa obwiózł nas po wszystkich chyba podkrakowskich wioskach. Podróż trwała dwa razy dłużej, niż zapowiadano i wszystkie dzieci zdążyły się ostro pochorować. Potem przesiadka, tym razem w Warszawie, sprawnie poszło. Nie było najgorzej, choć dzieci przez cały czas były marne. Na koniec, już w Belgradzie, daliśmy się (i kto jest głupi?) wtłoczyć do jednej taksówki. Wiekowy kierowca obwiózł nas swoją wiekową taksówką przez zupełnie mi nieznane odludzia. W dodatku trwało to dwa razy dłużej, niż powinno (były spore korki, to fakt). Dzieci radośnie rzygały do torebek, które zawsze przezornie zabieramy z samolotów. Małżonka była już tak wściekła, że miała zamiar wysiąść i iść dalej na piechotę. Ja byłem spokojny. Robiłem dobrą minę do złej gry. Czasem, gdy już życie wrzuci cię w środek czegoś, musisz po prostu to przetrwać. Nerwy nie pomogą. Wszystkich zestresują, a po co rzucać się sobie nawzajem do gardeł?

Objazd sentymentalny

Siedzę sobie teraz i piszę i powiem szczerze, że fajnie być u siebie. Fajnie, że podróż się skończyła i w gruncie rzeczy nie była taka znowu zła. Wszystko o czasie, bagaży nie zgubiliśmy. Dotarliśmy cali i zdrowi do domu. Czego chcieć więcej?

Jesteśmy rozpakowani, dzieci śpią. Myślę o powrocie, o całym zamieszaniu i wiecie co? Cieszę się, że ten serbski dziadek obwiózł nas po zupełnie nieznanym zakątku galaktyki. Zobaczyłem miejsca, których inaczej nigdy bym nie odwiedził. Mówię poważnie. Prędzej spodziewałbym się zawitać do Machu Picchu, niż do wiosek, przez które przejeżdżaliśmy. I widziałem świat, jaki nie powinien istnieć. Świat, który prawdopodobnie nigdy nie miał w sobie nic wesołego. Postapokaliptyczny Chrzanów przynajmniej był kiedyś żywy. To, co widziałem przez okna przedpotopowego Citroena nigdy żywe nie będzie. To jakaś taka dziwna namiastka rzeczywistości, bo Serbia to w wielu wypadkach takie właśnie dziwo. Świat, który utknął w rzeczywistości sprzed czterdziestu lat i za nic nie może ruszyć z miejsca. Dlatego właśnie cieszy mnie ta podróż, mimo wszystkich jej upierdliwości. Skonfrontowałem siebie i swoje wyobrażenia z rzeczywistością. Zderzyłem przeszłość i teraźniejszość. Nauczyłem się kilku rzeczy i wiele zrozumiałem. I tego sobie życzę w roku, który właśnie nadszedł. Spokoju, zrozumienia i cierpliwości. Wam też tego życzę.

Wszystkiego najlepszego w Nowym, 2023 już roku.




Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Kołem się toczyć

Minuta po północy, 1 czerwca 2025. Dziś druga tura wyborów prezydenckich. Oczywiście jeszcze nie znam jej wyników. Wy, którzy czytacie ten tekst później, wszystko już wiecie. Ja, w tym momencie, wiem tylko jedno: zaskoczenia żadnego nie było, nie ma i nie będzie. Udowodniły to wyniki pierwszej tury. Mówiąc krótko: Polacy sami wybrali i sami za to zapłacą. Historia kołem się toczy i to koło bezlitośnie miażdży. Szkoda, że za głupotę rodziców zapłacą nie tylko ich dzieci, ale jeszcze prawnuki owych dzieci. Potencjalnych, bo demografia kuleje i może być, że niedługo nie będzie komu płacić. Tak czy inaczej, panuje tak zwana cisza wyborcza i z tej okazji warto porozmawiać o czymś zupełnie innym. Jako że jest pierwszy czerwca, czyli Międzynarodowy Dzień Dziecka, proponuję porozmawiać o dzieciach. Historia się zaczyna Zaczyna się tak: kupiłem synkowi kosz (taki do koszykówki) na urodziny. Co prawda syn urodził się w sierpniu, ale wyraził chęć otrzymania wcześniejszego prezentu („bo inaczej st...

Nierzeczywistość skandaliczna

Kiedyś, dawno temu, było takie czasopismo jak „Skandale”. Swoiste połączenie taniej sensacji, głupoty i naiwności, dość charakterystycznych dla absurdów epoki ustrojowej transformacji. Dzisiaj, trzydzieści lat później, epoka transformacji wydaje się wciąż trwać. Podobnie tania sensacja, głupota i naiwność; ciągle mają się dobrze. „Skandale” wcale nie zniknęły z rynku. Przemalowały się tylko i zaadaptowały do nowej rzeczywistości. „Skandale” był to swoiście piękny, nieprawdopodobny, kiepsko wydany i jeszcze gorzej wydrukowany szmatławiec. Zawsze zastanawiałem się, co kieruje wydawcą takiego kuriozum, choć raczej należałoby zadać pytanie, co kieruje ludźmi, którzy coś takiego kupują i w dodatku za to płacą. Mimo że mocno durnowate, „Skandale” były w swoim czasie całkiem poczytne i sporo ludzi traktowało je całkiem poważnie. Gdy byłem mały, chciałem pracować w „Skandalach”, co samo w sobie jeszcze mnie nie skreśla, bo w pewnym momencie chciałem też być czołgistą, a nie jestem przekonany, ...

Piętnasty maja: trzy dni przed Godziną W

Dziś 15 Maja. Dzień, jak każdy inny, bo w gruncie rzeczy wszystkie dni są podobne. Kto, poza tymi, którzy mają dziś urodziny, wie, co zdarzyło się piętnastego maja? Bo przecież coś musiało, prawda? Wynika to z czystej i logicznej matematyki: ludzkość istnieje już długo, a dni w roku jest tylko 365. Siłą rzeczy coś ważnego musiało się wtedy wydarzyć. Chcecie wiedzieć, co? Anne Boleyn Dnia 15 maja Anno Domini 1536 Anne Boleyn, druga żona Henryka VIII została skazana w procesie, w którym zarzucano jej między innymi cudzołóstwo, kazirodztwo z jej bratem Jerzym i zdradę stanu (spisek mający na celu zabicie króla). Matka Elżbiety I i królowa Anglii cztery dni później zostanie ścięta. Jakie to ma dla nas znaczenie? W sumie niewielkie. Jest to jeden z tych licznych przypadków, gdy psychopatyczny kretyn robił to, co mu się podobało w imię swoich własnych, dziwacznych i niezrozumiałych celów. Robił to tylko dlatego, że mógł. A mógł, bo miał władzę, z której korzystał w nie mniejszym stopniu, niż...

Korona stworzenia

Rok minął odkąd kota mam. Nadszedł czas na małe podsumowanie, na zestawienie korzyści z tak zwanymi upierdliwościami. Spróbuję też odpowiedzieć na pytanie: ile kotom do ludzi i gdzie człowiekowi do kota. Korzyścią z posiadania kota jest samo jego obserwowanie. Jest to fascynujące zwierzę. Wprowadza do domu zamieszanie i pozytywną energię. Samo patrzenie na kota poprawia wszystkim domownikom humor. Miło jest widzieć, jak doskonale wpasował się w rodzinę i znalazł w niej swoje miejsce. Jest absolutnie niezależny; robi to, co chce i nie można go do niczego przymusić. Sam decyduje, gdzie śpi i do kogo się przytula i wyczuwa, gdy ktoś jest chory – zostawia wtedy wszystko i potrafi przeleżeć obok chorego cały dzień. Kot doskonale wie, jak bardzo go wszyscy lubią i potrafi to wykorzystać. To niezły cwaniak i taka już jego uroda. A jakie są negatywy? Sporo żre, więc trochę kosztuje, poza tym nasz akurat okazał się dość wybredny. Znaczenie terenu, czyli podsikiwanie początkowo nie było problem...

Majowe święto

1 Maja. Święto Pracy. Dodajmy dla jasności: międzynarodowe. Święto ludu pracującego miast i wsi. Niegdyś hucznie obchodzone, dziś wyśmiewane. Gdy tak zwana komuna poszła w las, wszystko, co z nią związane wsadzono do jednego worka, zawiązano i zaczęto obchodzić szerokim łukiem. PRL w Nowej Polsce śmierdzi zresztą do dziś. Częściowo słusznie, choć twierdzenie, że wszystko wtedy było złe, jest zwykłym kretynizmem. A 1 Maja? Jak to z nim właściwie jest? „ Siewodnia prazdnik maja w kraju radnom. Pust muzyka igrajet, a my spajom. My s krasnymi fłażkami idiom guliać. A pticy wmiestie s nami spajut apiać ”. Tak kiedyś śpiewał zespół Dezerter. Dziś, jeśli zapytać przeciętnego Polaka o 1 Maja pewnie odpowie, że jest to początek długiego weekendu. Prawdopodobnie najczęstszym skojarzeniem będzie grillowanie. Ja jestem z innej epoki. My w ogóle nie grillowaliśmy. Piekliśmy raczej kiełbasę na patyku albo ziemniaki w popiele. I może przez to 1 Maja kojarzy mi się inaczej. Prawdę powiedziawszy, całki...