Przejdź do głównej zawartości

Punkt siedzenia

Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Stare, ale jakże prawdziwe. Chyba nigdy jako gatunek, od tego nie uciekniemy. A szkoda. Świat mógłby stać się o wiele piękniejszy.

Oto artykuł o „terrorystycznym ataku” na terytorium Rosji. Wynika z niego, że Rosja uważa atak na obwód Kurski za akt terroryzmu. W dodatku rosyjski „dyplomata podkreśla, że Kijów najechał rosyjskie terytorium absolutnie świadomie”. A jak miał najechać? Nieświadomie? Rosja w odpowiedzi „podejmuje wszelkie działania, żeby ukarać agresora”. Sami zaatakowali Ukrainę. Weszli na jej terytorium. Nie ważne, jaka była geneza konfliktu. Jaka motywacja. Zaatakowali. Też są agresorem.

Podobnie jest na Bliskim Wschodzie. Najpierw Hamas przeprowadził terrorystyczny atak. Zabijał cywilów. I to było złe. W odpowiedzi Izrael bombarduje Gazę. Zabija cywilów. I to jest, według Izraela, dobre. Palestyńczycy uważają to za ludobójstwo. A całkiem niedawno Izrael przeprowadził atak na członków Hezbollahu, w którym eksplodowały pagery, zabijając i raniąc wielu ludzi. W tym dzieci. Świat mówi, że to terroryzm. Izrael mówi, że niekoniecznie.

A jak było kiedyś w Polsce? Najechali nas Niemcy. Robili tu z nami różne nieładne rzeczy. My sformowaliśmy ruch oporu, żeby im te różne rzeczy utrudnić. Byli dla nas bandytami i okupantami. My dla nich byliśmy bandytami i terrorystami.

Gdy Irak najechał Kuwejt, to była czysta bandyterka. Gdy Ameryka najechała Irak, było to szlachetne. Serbia brutalnie najechała Kosowo. Niedobra Serbia. W odwecie dobre USA zbombardowały w 1999 Belgrad.

Najnowsze doniesienia o Nord Stream. Niemiecki "Der Spiegel" donosi, że pomysł wysadzenia „gazociągów Nord Stream miał pojawić się na długo przed pełnoskalową inwazją Rosji na Ukrainę w 2022 roku. Mowa o "kilku latach" przed atakiem Moskwy”. Dla Rosji jest to akt barbarzyństwa. Dla Ukrainy był to "uzasadniony cel wojskowy".

Wychodzi na to, że tak zwana moralność Kalego jest jedną z dominujących cech charakteryzujących sporą część populacji Homo, tak zwanego, Sapiens. I tak jest od zawsze, więc tym bardziej zdumiewa, że skoro człowiek człowiekowi wilkiem, to jeszcze się wszyscy wzajemnie nie pozagryzali. Ciekawe, prawda?

Gdy ktoś potrąci cię na pasach, krzyczysz, że „głupek nie umie jeździć”. Gdy ty kogoś trzepniesz na „zebrze”, mówisz: „niech głupek patrzy, jak łazi”.

Znajome?

Ktoś chodzi z dziewczyną, wtedy ona „jest fajna”. Gdy inny z nią chodzi, wtedy ona „się puszcza”. Ktoś robi głośną imprezę, to się dobrze bawi. Gdy ktoś inny bawi się w mieszkaniu nad nim, wtedy kretyn nie daje spać, że też na takich bata nie ma. I tak dalej.

A wyobrażacie sobie co by było, gdyby wszyscy nagle zaczęli przejmować się innymi? Nic wielkiego. Tylko takie małe „nie przeszkadzaj i nie dokuczaj”. Nie parkuj przed czyjąś bramą, nie wrzucaj komuś petów do ogródka, nie przepychaj się w kolejce, nie przejeżdżaj na czerwonym, usuń się z chodnika, gdy spocona matka targa ze szkoły dwójkę małych dzieci. Fajnie by było, prawda? Taki prawie raj. To się nazywa empatia. Sporo ludzi to ma, ale sporo nie ma. Gdy tego nie ma, wtedy możemy mówić o moralności Kalego albo o podwójnej moralności. Możemy też mówić o zwykłej głupocie. Ja na własny użytek nazywam to „mentalnością Janusza”.

Aha, byłbym zapomniał.

Jeden z kandydatów w przyszłorocznych wyborach prezydenckich, taki właśnie dość typowy Janusz przyznał w wywiadzie, że ma zdiagnozowany Zespół Aspergera. Przypominam:


Zaburzenie to obejmuje m.in. trudności w zakresie umiejętności społecznych oraz akceptowaniu zmian, ograniczoną elastyczność myślenia przy braku upośledzenia umysłowego oraz ograniczone, wąskie i powtarzające się zachowania oraz zainteresowania. Objawy te ograniczają lub upośledzają codzienne funkcjonowanie.


Chłop startuje na prezydenta. Zespół Aspergera to między innymi brak empatii. No i jak? Dobrze się będziecie czuli, gdy ktoś taki będzie wami rządził? Opiekował się waszym krajem? Dbał o wasze interesy? A może dostał do ręki walizkę z atomowym guzikiem? Bo zwykły człowiek, nawet najgłupszy Janusz, ma wbudowane różne mechanizmy które sprawiają, że pewnych granic jednak nie przekroczy. Człowiek z Aspergerem tego nie ma.

Ja już od dawna podejrzewam, że znakomita większość polityków ma różnego rodzaju zaburzenia, zespoły i syndromy. Problem polega na tym, że ich w żaden sposób nie badamy, zanim powierzymy im nasz dobrobyt, nasze zdrowie i bezpieczeństwo. Czy nawet nasze życie. Może powinniśmy zacząć to robić?



Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Nierzeczywistość skandaliczna

Kiedyś, dawno temu, było takie czasopismo jak „Skandale”. Swoiste połączenie taniej sensacji, głupoty i naiwności, dość charakterystycznych dla absurdów epoki ustrojowej transformacji. Dzisiaj, trzydzieści lat później, epoka transformacji wydaje się wciąż trwać. Podobnie tania sensacja, głupota i naiwność; ciągle mają się dobrze. „Skandale” wcale nie zniknęły z rynku. Przemalowały się tylko i zaadaptowały do nowej rzeczywistości. „Skandale” był to swoiście piękny, nieprawdopodobny, kiepsko wydany i jeszcze gorzej wydrukowany szmatławiec. Zawsze zastanawiałem się, co kieruje wydawcą takiego kuriozum, choć raczej należałoby zadać pytanie, co kieruje ludźmi, którzy coś takiego kupują i w dodatku za to płacą. Mimo że mocno durnowate, „Skandale” były w swoim czasie całkiem poczytne i sporo ludzi traktowało je całkiem poważnie. Gdy byłem mały, chciałem pracować w „Skandalach”, co samo w sobie jeszcze mnie nie skreśla, bo w pewnym momencie chciałem też być czołgistą, a nie jestem przekonany, ...

Wspomnienia kolorowe

Dla ludzi młodych PRL to starożytna, pełna mrocznych nonsensów epoka. Ci nieco starsi, ci, którzy pamiętają, dzielą się za to na dwie grupy. Jedni nostalgicznie wzdychają do cieni dni minionych, drudzy wspominają szarość ze wstrętem, czasami zapominając, że szary to taki sam kolor jak inne; na pewno nie gorszy, a czasami lepszy, niż te bardziej jaskrawe. Tekst poniższy zainspirowany jest pewnym postem na Facebooku. Jest tam kilka grup, które skupiają się na tak zwanej poprzedniej epoce, czyli na PRL-u. Grupują one tych, „którzy pamiętają”. Zaglądam na nie od czasu do czasu, bo można zobaczyć śmieszne zdjęcia, czy poczytać ciekawe komentarze. Naturalnie, jest tam też sporo chłamu, jak na przykład zdjęcia pięknych (niezaprzeczalnie!) polskich aktorek z tamtego czasu (nazywanych seksbombami PRL-u), pod którymi pojawia się masa komentarzy w stylu: „piękne kobiety były kiedyś, nie to, co teraz, silikon, plastik i glonojady”. Sporo tam podobnego badziewia. Przykre, gdy sfrustrowane dziadki p...

Kompleks bezradności

Urząd to brzmi dumnie. Każdy wie, jak wygląda i co go tam prawdopodobnie czeka. Dlatego pewnie nie za bardzo lubimy je odwiedzać. A szkoda, bo często można wynieść stamtąd cenną wiedzę i unikalne obserwacje. Byłem niedawno w Urzędzie do Spraw Emigrantów (Uprava Za Strance). Standardowa wizyta. Zawsze na początku roku musimy się tam meldować, żeby przedłużyć pozwolenie na pobyt. Dają na rok i potem znowu trzeba się pokazać, z paszportem i uśmiechem, w dodatku w terminie wyznaczonym, bo to urząd jest poważny i ich nie obchodzi, kto i kiedy może. Wyznaczają termin i już. Nam wyznaczyli w środku tygodnia na godzinę 7:30. Mają władzę, więc nie dbają, że ktoś może mieć pracę, a ktoś inny idzie do szkoły. To właśnie w takich momentach przypomina mi się, gdzie dokładnie jestem i jak to kiedyś było w Polsce. Urząd to brzmi dumnie Kiedyś jeździło się na ulicę Savską 35, teraz trzeba na Nowy Belgrad, hen za rzekę, do takiego fajnego budynku z kolorowymi, odblaskowymi szybami. Teraz w dodatku pos...

Na setkę

Dziś post jubileuszowy, bo z okazji setnego postu. Nic wielkiego, bo w sumie okazja niewielka. Poza tym nie lubię hucznego świętowania, nie dla mnie tygodnice, miesięcznice i inne tego typu cudaczne wymysły. Nie będzie szampana Cristal („ Everything else is a piss ”) ani nawet Russkoje Igristoje. W zamian, na dobry start w drugą setkę, garść paciorków. Świat pędzi. Nie zwalnia. Nowy prezydent USA zaprzysiężony. Trzeba przyznać, że zaczyna z przytupem. Kurcze, jeden facet, a tyle od niego zależy. Ważny całkiem jak faraon jakiś; spieczony słońcem Egiptu a zagiął parol na jakąś lodową wyspę. Wojny trwają, kryzys kroczy, Polska gospodarka zwija się, powoli i systematycznie, choć Europa bije rekordy w kupowaniu gazu od Rosji - widocznie wyczuli, że już można. Poza tym wszędzie dookoła fejki, polityczne rozboje, wulgarne skoki na kasę i ściemnianie na każdym kroku. Aha, no i masa medialnego chamstwa. Świat schodzi na psy. Powoli i systematycznie. I zmienia się. Na naszych oczach Cesarstwo Rz...

Jan Tarzan Maverick

I oto start w nową setkę. Od razu grubo, bo warto z przytupem. Samo życie. Będzie Tom Cruise w filmie „Top Gun: Maverick” i Jan Kowalski, jako bohater absurdalnie pozytywny. A do tego osobista batalia o imiona drugie. Wystarczy? Wszystko zaczęło się od tego, że nic mi się nie chciało wieczorem robić. Jakiś zmęczony byłem dniem i nieustającą służbą przy dzieciach. Postanowiłem po prostu sobie bezczelnie poleżeć i obejrzeć telewizję. Zazwyczaj i tak nic w niej nie ma, znaczy ogólnie, bo w Serbii jest jeszcze mniej, ale czas zabić jakoś przecież można. Szybko trafiłem na film „Top Gun: Maverick”. Postanowiłem obejrzeć, bo nie widziałem wcześniej. Wiem, film z roku 2022, w dodatku całkiem okrzyknięty, bo i gwiazdki i procenty i box office potężny, ale jakoś się dotąd nie zdarzyło i wcale się nie wstydzę, bo nie na wszystko trzeba pędzić. Maverick Film obejrzałem. Trochę rozrywki było, nie powiem, choć znacznie więcej esencji wyssałem z jedzonych podczas projekcji precli. Dlaczego? Cóż, nig...