Przejdź do głównej zawartości

O wojnie słów kilka

Dzień dobry po dłuższej nieobecności. Obiecywałem poprawę, ale póki co, niewiele z niej wyszło. Cóż, wypada obiecać kolejną i mieć nadzieję na lepsze jutro. Miałem napisać fajny kawałek o przeprowadzce, a tu wojna. Wychodzi, że wypada napisać najpierw o wojnie.

Rosja zaatakowała Ukrainę. Jesteśmy świadkami inwazji na pełną skalę. Niektórzy się tego spodziewali, ja nie do końca. Kilka tygodni machania szabelką i srożenia się przy granicach Ukrainy przekonało mnie, że nic się nie stanie. Nie tak zaczyna się wojnę (“Nad Bałtykiem rozpostarli swoje skrzydła ludzie z Marsa, atakować w taki sposób to jest jedna wielka farsa”). Po co dawać przeciwnikowi czas na dozbrojenie, na przygotowania? Znacznie lepiej ogłosić oficjalne manewry przy granicy, uzbroić kogo trzeba i napaść z nienacka. Dlaczego ktoś miałby kusić los i prowokować nieładne dyskusje na międzynarodowym forum? Putin w końcu zaczął wojnę. Zaskoczył wielu i zaśmiał się w nos dokładnie wszystkim.

24 lutego 2022

Inwazja zaczęła się we wczesnych godzinach rannych. Powiem wam, jak wyglądały moje własne, wczesne godziny ranne tego samego dnia.
Obudziłem się o 6:40. Rutyna. Umyć zęby, rozkleić oczy. Szybka kawa, przygotować dzieci do szkoły. Wszystko co do minuty, wyjść na czas, oddać na czas. Bliźniaki dodane o ósmej, potem dwadzieścia minut marszu do drugiej szkoły, żeby odstawić starszego. W domu już luzik. Nastawiam radio, smażę jajecznicę na śniadanie. Potem otwieram komputer, żeby zacząć coś robić. Czytam o wojnie. Nie wierzę własnym oczom. Po co ktoś miałby coś takiego robić? Komu to potrzebne? Kto na tym zyska?
Dokładnie o 14:40 wychodzę z domu. Odbieram syna, potem razem odbieramy córki. Wieczorem znowu rutyna. Kolacja, głupoty i spać. Śpimy spokojnie, a drugiego dnia budzimy się uśmiechnięci i wypoczęci do takiej samej zwyczajowej rutyny.
Wojna toczy się gdzieś tam, niby obok, ale jednak daleko. Słyszymy o niej i czytamy o niej. Wspieramy myślami tych, którzy walczą i cieszy nas, że świat jednoczy się przeciwko agresorowi. Ale tak naprawdę, to każda wojna najbardziej obchodzi tych, których bezpośrednio dotyczy.

Kogo obchodzi wojna na Ukrainie 

Wojna Rosyjsko-Ukraińska najbardziej obchodzi Ukrainę, bo na jej terytorium się toczy. Tam spadają bomby i giną ludzie. Świat zachodni zawszę będzie się interesował, tym bardziej intensywnie, im dalej wojna jest od jego własnych granic. Pomoc została wysłana. Berlin zezwoli Estonii przekazać Ukrainie dziewięć haubic z zapasów byłego NRD. Międzynarodowy konglomerat hackerów blokuje rosyjskie strony i kradnie dane. Sankcje wkrótce wejdą w życie, odłączy się banki, zablokuje loty. Rosyjski dyrygent nie wystąpi i nawet Lewandowski założył na mecz z Frankfurtem opaskę w barwach Ukrainy. NATO oczywiście nie wyśle żołnierzy, bo Putin w swoim orędziu wyraźnie zaznaczył, że jest gotowy na każde rozwiązanie. Nikt za Ukrainę ginąć nie zamierza. Ludzie malują kredkami chodniki, wywieszają flagi. Zbiera się sprzęt strażacki i artykuły pierwszej pomocy.
Polakom nie podoba się ta cała awantura. Niby daleko, ale jednak za blisko. Jesteśmy bezpieczni, bo chroni nas Pakt, a tylko kompletny kretyn ryzykowałby wojnę na skalę globalną. Bardziej przerażają nas setki tysięcy wojennych uchodźców, którym musimy udzielić bratniej pomocy. Strach pomyśleć, kto ucieknie pod tak zwanym pretekstem, a ilu zapomni dokumentów. Spokojnie panowie, to tylko na chwilę. Oni nie planują zatrzymać się u nas na dłużej. Ich celem jest “zachodni” Zachód. Takie na przykład UK. Borys bardzo ich wspiera, a jego wyborcy już marudzą, że znowu trzeba kogoś przyjmować, a przecież im samym jest coraz ciężej.

Co o wojnie myślą Rosjanie

Co ciekawe, wojna niespecjalnie interesuje przeciętnego Rosjanina, przynajmniej tak długo, jak długo rakiety nie zaczną spadać na Plac Czerwony. Tak naprawdę jedyni zaangażowani to ci, którzy akurat mają synów w wojsku. Rosyjskie media, kontrolowane przez rząd, są od lat doskonałym narzędziem używanym do prania mózgu każdego przeciętnego Iwana czy Stiopy. Bo w co ludzie wierzą? W to, co widzą w telewizorze, szczególnie jeśli jest on marki Rubin. Putin zwraca się do narodu szczerze i w bardzo prostych słowach. Mówi o tym, że w 1990 Zachód obiecał, że nie rozszerzy NATO ani o cal na wschód. I od tego czasu Rosja była świadkiem pięciu etapów rozszerzenia Paktu Północnoatlantyckiego. Czyli co? Rosję okłamano.
Tak myśli w Rosji wielu. To Zachód przyniósł realne zagrożenie na próg Mateczki Rosji. Wojna z Ukrainą to nie jest żadna inwazja. To wojna obronna. Rosja zaatakowała niepodległy kraj, bo musi się bronić, sprowokowana, bo przecież wszyscy wiedzą, że Rosjanie są pokojowym narodem. Wiedzą to Afgańczycy, Czeczeni i Gruzini. Przekonali się o tym także Ukraińcy w 2014. Polacy wiedzieli to od zawsze. Ja też to wiedziałem, bo przecież oglądałem za młodu “Czterej pancerni i pies” i chodziłem na pierwszomajowe demonstracje. Każdy w Polsce wie, że Rosjanie to nasi bracia. Zawsze będziemy to wiedzieć. Teraz wszystkie sankcje, które spadną na Rosję, dodatkowo pognębią jej mieszkańców. I kto będzie winny? Przecież nie Putin, tylko zgniły Zachód.

Kolejna wojna 

Rosjanie atakują Kijów. Ukraina się broni. Giną ludzie.
Wszystko co wiem o tej wojnie, pochodzi z internetowych wpisów, które są w pełni kontrolowane przez moderatorów. Dla większości artykułów zablokowano komentarze. I dobrze, bo debili nie brakuje i każdy pisze, co tylko chce. Prezydent Ukrainy spędza wiele czasu na telefonie, bo tweetuje niemalże bez przerwy. To taki nowoczesny sposób podtrzymania ludzi na duchu.
Ja idę spać. Jutro wstanę o 6:40, żeby zaprowadzić dzieci do szkoły. Dla mnie to będzie normalny dzień, tak samo jak dla reszty Europy. Nastawię czajnik, zaparzę kawę i spokojnie usiądę przed komputerem.
Ile takich wojen już przeżyłem?

Konflikty zbrojne ostatnich lat 

Zachęcam do wyszukania listy konfliktów w Europie w XX i XXI wieku. Potem, po godzinach pasjonującej lektury, można spojrzeć na resztę świata. Lista jest imponująca. Świadczy dobitnie o tym, że mimo iż mamy się za najbardziej rozwiniętych cywilizacyjnie, to jednak niedaleko uciekliśmy od średniowiecza.
Powiem szczerze, że większości z wylistowanych konfliktów nie pamiętam, jeśli ogóle kiedykolwiek o nich słyszałem. Skupię się na tych najbardziej istotnych, które jakoś w głowie utkwiły.
Wojna afgańska, zwana też Radziecką interwencją w Afganistanie. Ciągnęło się toto przez całe lata osiemdziesiąte. Każdy wiedział, że Ruskie walczą w Afganistanie i że dostają tam od Mudżahedinów po dupie. Bawiło nas to, tak samo jak oglądanie Rambo III, ale niespecjalnie interesowało. Byłem wtedy nastolatkiem. Miałem ważniejsze sprawy na głowie.
Wojna w Zatoce. To coś było krótkie, ale i tak każdy się cieszył, że Amerykanie zlali Saddama, bo przecież chodziło tu tylko i wyłącznie o udzielenie bratniej pomocy napadniętemu Kuwejtowi. Ja miałem 18 lat i pryszcze na twarzy. Mogłem już oficjalnie pić piwo w barze i w ogóle miałem ważniejsze sprawy na głowie, zwłaszcza że konflikt ten zbiegł się w czasie z wojną w Rwandzie, która trwała trochę dłużej i była o wiele bardziej malownicza. Niestety, była też bardzo daleko i mimo, że niezmiernie krwawa, musiała szybko ustąpić miejsca wojnom jugosłowiańskim, które, nie mniej krwawe, były przecież o wiele bliżej. Osobiście wiedziałem, że gdzieś tam giną ludzie, ale miałem na głowie maturę a potem wyjazd na studiach, a tam wiadomo… Nie takie rzeczy się dzieją. Nie pamiętam co dokładnie robiłem w czasie masakr w Bośni a potem w Kosowie, ale pewnie piłem piwo na Polach Mokotowskich. Co jeszcze zostało? Przewlekła wojna w Afganistanie, przepleciona z wojną w Iraku, to już najnowsze dzieje, gdzie Grzegorz pracuje, pije piwo i zajmuje się swoimi sprawami. W międzyczasie były tam jeszcze jakieś awantury w Czeczenii, Gruzji i Górskim Karabachu, ale oni tam zawsze się między sobą prali, kto by to wszystko spamiętał.
I co? Brzmi to cynicznie?
Pewnie, że tak. W dodatku jest prawdziwe, bo tak samo było z każdym z was. Wojny wojnami, a życie po prostu się toczy. Dopóki bomby spadają na podwórko sąsiada, to owszem, interesujemy się a nawet czasami współczujemy, ale w końcu wszystko powszednieje i staje się tylko jeszcze jednym newsem w telewizji śniadaniowej.

Putin to zbrodniarz i bandyta

Człowiek szalony, bo tylko szaleńcy wywołują wojny. W imię własnej, chorej ambicji wyśle na śmierć młodych ludzi. Każe im strzelać do innych młodych ludzi i zrzucać bomby na dzieci. Nikt nie wie, po co. Przecież każdy rozsądny człowiek raczej oddałby Ukrainę, niż ją próbował wcielać we własne granice. Tam niczego interesującego nie ma, nawet jej mieszkańcy patrzą tylko jak czmychnąć na zachód. Putin to wariat, który nie dba o własny naród. W Rosji bieda aż piszczy. Przeciętny Rosjanin jada na co dzień gorzej, niż pies moich rodziców, który nigdy nie schodził poniżej kanapki ze świeżym baleronem. A on pcha ludzi do wojny. Zajmie dla siebie ostatni kawałek Europy, który jeszcze do nikogo nie należy i wtedy będzie musiał poprzestać, bo będzie graniczył z NATO. Czy poprzestanie? Nikt nie wie, jak daleko sięga ambicja tego chorego człowieka. Przeczytałem kiedyś komentarz pod jakimś artykułem. Jego autor stwierdził, że Putin ma już 70 lat i jest jednym z najbogatszych ludzi na świecie. Na niczym mu już nie zależy, tylko na tym, żeby wejść do historii. Coś w tym jest. Bezkarnie kpi sobie z całego świata, bo wie, że mądrzejszy głupiemu ustępuje. Czy zaryzykowałby zagładę całego świata po to, żeby odcisnąć się na kartach historii? Historii, której prawdopodobnie nie miałby już kto spisać?

Czy wystarczy nam wszystkim czasu 

Andrzej Sapkowski w którymś z tomów trylogii husyckiej, nie pomnę w którym, mówi, że mądry człowiek siądzie na brzegu rzeki i zaczeka, bo trup jego wroga prędzej czy później nią popłynie. Putin ma już 70 lat. Już mu, jak to mówią, bliżej niż dalej. Siądźmy na brzegu rzeki i zaczekajmy. Mam nadzieję, że starczy nam czasu. Nie wiadomo tylko, czy starczy nam czasu, aż przepłyną wszyscy inni. Ci, którzy wywołują wojny i każą nam w nich walczyć. A jest ich sporo. 




Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Kopertowy

Byłem niedawno na chrzcinach. W Polsce, u rodziny. Fajnie było. W kościele uroczyście, na przyjęciu suto, czyli tradycyjnie, po polsku. Z takimi uroczystościami związany jest jeszcze jeden zwyczaj, czyli dylemat pod tytułem „ile dać do koperty”. To wszystko skłoniło mnie do głębszych przemyśleń na ten temat. Głównie o kopertach. O ich znaczeniu w naszej kulturze, o ich przydatności. O przeszłości i o tym, co być może przed nami. Chrzciny to wspaniała i podniosła uroczystość, podczas której przyjmujemy (my, chrześcijanie) w swoje szeregi nowego członka naszej społeczności, który to członek nie wie jeszcze, że właśnie został obarczony grzechem, którego nie popełnił ani on osobiście, ani żaden z członków tej społeczności. A jednak już go ma, zaraz na starcie.  To trochę przypomina państwo, w którym wszyscy mamy jakiś mityczny dług publiczny, mimo że żadnych kredytów w tym kierunku nie zaciągnęliśmy. Odpowiedzialność zbiorowa, za cudze grzechy. W gruncie rzeczy, ktoś mógłby powiedzieć...

Na Zachodzie, jak to mówią, bez zmian

Ameryka wybrała. Dnia 5 listopada AD 2024 Donald Trump pokonał Kamalę Harris w wyborach prezydenckich zdobywając 312 głosów elektorskich. Został tym samym 47 prezydentem Stanów Zjednoczonych Ameryki, a że wcześniej był 45 prezydentem, to i cieszy się chłop podwójnie. Rozgrzewka przedwyborcza trwała w światowych mediach od dawna i mocno wszystkich wyczerpała. Wściekle atakowano Trumpa (często do wtóru dziwacznego rechotu pani Harris) i wyciągano wszelkie brudy, jednym słowem: jak zwykle. A teraz jest już po. Kurz opadł. Uspokoiło się wreszcie. Teraz wszyscy zastanawiają się, co dalej. Szczerze, kibicowałem Trumpowi. Widziałem, co robi ekipa dziadzi Bidena. Widziałem, w którą stronę pchają (i jego, i nas). Widziałem (po raz trzeci, tanio wyliczam, ale niech będzie), jak wdzięcznie skaczą koło nich polskie pieski. Ile nas to wszystko kosztowało, to wszyscy wiemy. Zmiana była konieczna. Czasami, gdy źle idzie, trzeba zmienić cokolwiek. Gdy ogłoszono wyniki, ucieszyłem się. Pomyślałem, oto ...

Czasy ciekawe

Wszyscy chyba znamy powiedzenie: „obyś żył w ciekawych czasach”. Nigdy nie zastanawiamy się, czy jest w nim jakiś sens. Bo co to niby ma znaczyć? Gdyby tak popatrzeć wstecz, ale tak naprawdę wstecz, mniej więcej do początków znanej nam historii (można też ewentualnie przeczytać podręcznik do historii), to wyraźnie widać, że w zasadzie nie było dotychczas czasów „nieciekawych”. Powiedzenie jest swojego rodzaju przekleństwem. Czego życzy nam ktoś, kto mówi, żebyśmy żyli w czasach ciekawych? Żeby wszystko było fajnie? Może spokojnie? Żebyśmy żyli dostatnio, bez chorób, bez wojen, żebyśmy podbijali kosmos i żeby wszyscy wyżywali się w takich zajęciach, w jakich sami chcemy, zamiast męczyć się w tych, które wymyślają dla nas inni? Otóż nie. „Ciekawe czasy” oznaczają dzikie skoki historii, wygłupy rządzących, wojny, biedę i inne nieszczęścia, wliczając w to kataklizmy naturalne, a wtedy przecież zwykli ludzie mają zazwyczaj przechlapane. Faktem jest, że tak zwani normalni ludzie wcale nie ch...

Oby nam się

I nadszedł Nowy Rok 2025. Zawsze, gdy styczeń nadejdzie, myślimy o tym, co zostawiliśmy z tyłu i spoglądamy na to, co przed nami. Dodajmy, że spoglądamy z ufnością i nadzieją w sercu. To jest jedna z unikalnych właściwości człowieka: nadzieja na to, że będzie lepiej. I to niezależnie od miejsca, w którym się siedzi. Gdy masz dużo i miałeś wspaniały rok, masz nadzieję na jeszcze lepszy. Gdy było bardzo kiepsko, masz nadzieję, że będzie lepiej. Choćby tylko troszkę lepiej, ale to przecież zawsze coś. Tyle tytułem wstępu. Czas na życzenia, czyli żeby… Życzmy sobie wszyscy, żeby ludziom poprzestawiało się na lepsze. Wszystkim. Żeby obudzili się, otworzyli oczy i powiedzieli: „Kurde, jaki piękny poranek! Od teraz będę lepszym człowiekiem”. Żeby się ludziom oczyściły głowy, wyprostowały ścieżki i poskręcały zwoje. Żeby nikt nie chciał nikim rządzić, za to chętnie robił coś dla innych i żeby ci, którzy pragną władzy, nigdy jej nie dostali. I może jeszcze, żeby celebryci celebrowali sobie gdzi...

Z chwil, być może, ostatnich

NATO powstało jako sojusz obronny. „ Głównym celem Sojuszu jest zagwarantowanie – środkami politycznymi i militarnymi – wolności i bezpieczeństwa wszystkim państwom członkowskim ”. Podkreślam słowo „członkowskim" bo widać, że koncepcja mocno ewoluowała. Tymczasem amerykańskie autorytety, takie jak profesor John Mearsheimer czy profesor Jeffrey Sachs głośno mówią, że wojna na Ukrainie została wymyślona, zorganizowana, sprowokowana i sponsorowana przez Stany Zjednoczone Ameryki. I ciągle jest przez nie pompowana. W dodatku nie z czystego miłosierdzia, czy miłości do Ukraińców, tylko żeby zabezpieczyć żywotne interesy USA w tej części świata. Oto rubaszny i dziarski staruszek, który w zdumiewający sposób przegrał batalię o drugą kadencję w Białym Domu, postanowił ekstrawagancko zaszaleć i udzielił Ukraińcom zgody na prażenie amerykańskimi rakietami dalekiego zasięgu ATACMS w terytorium Rosji. Jednym się to podobało, drudzy krzyczeli: „Eskalacja, eskalacja”, ale jaka tam znowu eskala...