Przejdź do głównej zawartości

Saga o Robercie Lewandowskim

Polacy mają kilka zalet, którymi powinni się chlubić. Mają też niestety sporo narodowych wad, z których są szeroko znani. Mnie zdumiewa jedno. Ludzie, mający w sobie tak głębokie pokłady narodowej dumy jednocześnie nie potrafią docenić tego, co mają dookoła siebie. Szum medialny dotyczący przeprowadzki Roberta Lewandowskiego z Bayernu do Barcelony pokazuje to bardzo dokładnie.

Tak sobie czytam te wszystkie doniesienia o Robercie Lewandowskim i już nie wiem, kto tutaj jest głupi. Odkąd tylko pojawiły się pierwsze pogłoski o tym, że polski napastnik chce (albo musi?) opuścić Bayern, temat rozgrzewa wszystkich. Przynajmniej kilka artykułów dziennie na najbardziej popularnych portalach, wypowiedzi specjalistów oraz ludzi będących podobno najbliżej głównego bohatera całej sagi. Biedny “Lewy” prawdopodobnie sam nie wiedział, co się wokoło niego dzieje i nieraz był zaskoczony tym, co rzekomo powiedział. Media rządzą się jednak swoimi prawami i szczerze powiedziawszy Robert stał się trzecim medialnym hitem ostatnich miesięcy, zaraz obok wojny i oczywiście sytuacji w Polsce. I tak dzień w dzień, aż do znudzienia.

Polaków przywary

Polacy, jacy są, każdy widzi. Mamy wiele narodowych przywar, przynajmniej czterdzieści i cztery. Ja wymienię teraz tylko nieprawdopodobnie rozdmuchane ego, pogardę dla wszystkicj innych i - ta jest moja ulubiona - sranie na samych siebie. W tym akurat jesteśmy absolutnymi mistrzami świata.

Czytam to wszystko o Lewandowskim, dzień po dniu, tydzień po tygodniu i teraz on jest już w Barcelonie. Jest tam, gdzie chciał. Ubrał koszulkę Blaugrana, został oficjalnie przedstawiony i rozegrał cztery mecze w barwach nowej drużyny. Wszystko fajnie. Gdzie leży problem? Ano, jak zazwyczaj, w mentalności Polaków.

Poczytajmy artykuły o polskim napastniku. Potem poczytajmy komentarze pod nimi. Zatrważa ilość ludzi, którzy na Roberta Lewandowskiego plują. A po co, a dlaczego. A gdzie. Drewno z niego. Nie ma techniki. Cienki jest. Nigdy nie był dobry. Pręży się, a stary, a żylasty. Włosy farbuje. Pluje na Niemców, którzy go przygarnęli. Gastarbeiter i jeszcze z Żydami trzyma. Dla reprezentacji zrobił wielkie G. Dobry tylko do reklam. Promuje sam siebie. I jeszcze ta jego Ania. Bo Annie L., choć nie przeczę, że promuje się, gdzie tylko może, też się przy okazji nieźle dostaje.

Duma narodowa

Popatrzcie na inne narody. Wszyscy są z siebie dumni. Zazwyczaj ponad miarę. Anglicy, to mój ulubiony przykład. Dla przecietnego Brytyjczyka nie ma większego kraju na świecie. Uważają siebie za koronę stworzenia. Wszystko co brytyjskie, jest najlepsze i zawsze takie dla nich było i będzie. A co? Amerykanie są inni? Albo, nie przymierzając, Niemcy? A Ruscy, którzy po latach propagandy mają mózgi gładkie jak tafla lodowiska i ciągle wierzą tylko w wielkość Matuszki Rosiji? A Francuzi? Turcy? Grecy? A Serbowie, kórzy dumnie przyklejają na wszystkim nalepki IZ SERBIJA? Ludzie chwalą swoje sery, wina, krzyczą o swoich narodowych potrawach, jak ci nieszczęśni Ukraińcy o barszczu, który nawet taki dobry nie jest, bo nasz, zwykły, polski, jest o niebo lepszy? A co robią Szwedzi z IKEA? Przez to teraz każdy na świecie myśli, że meatballsy to szwedzki wynalazek.

Każdy normlany naród chwali się tym, co ma. Uważa to za najlepsze. I to jest normalne. Jedynie Polacy robią inaczej. Dla nas lepsze jest to, co przyszło z zagranicy. Zawsze tak bylo, bo tak nam mózgi zrypało pięćdziesiąt lat galopującego socjalizmu. Do teraz uważamy, że co nasze, to jest “be”. Byle dureń ze szkołą w Anglii jest u nas stawiany wyżej, niż chłopak, który skończył rodzimy uniwersytet. Bo to “manager” z Zachodu. Niestety ci, którzy w swoich własnych głowach czują się gorsi, próbują czasem poczuć się więcej warci przez zaniżanie dokonań innych.

Na olimpiadzie w finale biegnie dziewczynka z Anglii. Przychodzi siódma. I co? Jest z tego powodu tak szczęśliwa, że aż płacze. Co więcej, cały naród płacze razem z nią. Bo przyszła siódma. Na olimpiadzie, a to jest coś. Angielscy piłkarze walczą i zazwyczaj przegrywają. Ale walczą i kibice, którzy zawsze chcą więcej, są jednak z tego dumni. Dziękują. Za emocje, za wysiłek. Polacy rzadko dziękują za cokolwiek. Przeważnię są bardziej zajęci opluwaniem. Pamiętacie Małysza? Też był dobry. Przez jakiś czas. Później zaczęło się dogadywanie. Sport jest niesamowitym nośnikiem narodowej kultury, ale my, Polacy, nie potrafimy się cieszyć z sukcesów naszych sportowców. Bardziej cieszy nas, kiedy możemy im dokopać.

Robert L

Męczy mnie stagnacja, bo prowadzi donikąd. Lubię tych, którzy coś robią. Obojętnie, czy piszą, malują, tworzą poezję. Albo filmy na YouTube. Lubię ludzi, którym się chce. Bo żeby coś zrobić, trzeba przysiąść fałdy i po prostu to zrobić. Łatwo jest nie robić nic i tylko trwać, dlatego tym większy szacun dla tych, którzy realizują się po swojemu. Ikebana? Origami? Sadzenie pomidorów? Pieczenie chleba? Jaka różnica, jeśli ktoś robi to, co lubi?

Robert Lewandowski ma to szczęście, że robi to, co lubi. W dodatku świetnie na tym zarabia. Czasami gra w reklamach (nieraz to wytykano), przeważnie jednak gra na boisku. Potrafi to robić. Ludzie go oglądają i gdy jest dobrze, klaskają. Gdy idzie gorzej: “patałach”. “To zrobił, tego nie zrobił. Ja zrobiłbym lepiej”. Strasznie mnie to wk…a. Cenię tych, co coś robią ponad tych, co tylko siedzą i kłapią. Lepiej bym zagrał. To idź i zagraj. Lepiej bym zaśpiewał, nakręcił, lepiej bym się bił niż ten Gołota. To idź i zrób, wyjdź na ring. Każdy potrafi gadać, szczególnie przy wódce. To jest proste. Po co krytykujesz, jeden z drugim? Rusz dupę ze stołka i pokaż, jak to się robi.

Robert Lewandowski to dobijak. Takie komentarze są wszędzie. I wiecie co? Robert jest dobijakiem. Taka jego uroda, bo są różne typy napastników. Robert to nie jest Messi. Sam wiele nie zrobi. Nie Ronaldo, który, za najepszych lat potrafił sam wygrać mecz. Robert, to Robert. Najlepiej czuje się w roli dobijaka. I robi to dobrze. A pamiętacie Emilio Butragueño? Zwanego “Sęp pola karnego”?

Robert Lewandowski jest sępem. Jest tam, gdzie ma być i wtedy jest skuteczny. Lewandowski, moi państwo, potrafi grać. Gdyby nie potrafił, nie trzymali by go tak długo w Monachium. Tyle tylko, że na dobijaka musi grać drużyna. Co wcale nie wpływa negatywnie na ocenę owego dobijaka. Świadczy tylko o tym, że trener wie, kim dysponuje. Xavi ma teraz twardy orzech do zgryzienia. Lewandowski nigdy nie będze przydatny dla drużyny, jeśli drużyna nie będzie grała na niego. Barcelona jest pełna indywidualistów. Jeśli Lewandowski siądzie na ławce, już z niej nie wstanie. Pierwsze trzy mecze bez gola, potem trafienie w starciu z mało znaną drużyną. Ależ on ma teraz presję. Ludzie! Dajcie mu spokój. Przestańcie się wreszcie czepiać.

Polski piłkarz

Robert Lewandowski to najbardziej utytułowany polski piłkarz. Zgadzacie się, czy nie? Niech sobie każdy sam sprawdzi. A w Barcelonie? Ile jest na świecie takich drużyn, gdzie każdy chciałby grać? Ilu polaków wcześniej kopało piłkę w FC Barcelona? Ilu Polaków wygrało Ligę Mistrzów? Ilu zdobyło tytuły Piłkarza Roku UEFA i FIFA? Złote Buty? To powiedzcie mi, powinniśmy się cieszyć czy płakać? Kiedy będziemy znowu mieli takiego piłkarza? Za następne 20 lat? Polska reprezentacja to wyrobnicy. Sami nic nie strzelą i niedaleko zajdą. Mamy dobijaka na światowym poziomie. Szczerze, bo Barcelona by nie kupiła byle ciula. Wykorzystajmy go. Niech każdy gra tylko na niego, dwiadzieścia pilek w meczu. I on wtedy strzeli tego jednego gola. Tego, którego nam wszystkim potrzeba.

Swego nie znacie

Ludu znad Wisły, obudź się! Polska to przepiekny kraj. Jest predystynowany do wielkości. Położony w najlepszym miejscu w Europie. Prawie 37 milionów mieszkańców. Żyzne ziemie, bogactwa naturalne. Stać nas na to, żeby się nikomu nie kłaniać. Jako kraj, możemy się sami wyżywić i sami zapewnić sobie bezpieczeństwo energetyczne. Inni to wiedzą. Od tysiąca lat nasi sąsiedzi chcą nas podbić. Nie musimy być od nikogo zależni. Nie musimy się wyprzedawać ani nikomu wysługiwać. Mamy w sobie ogromną dumę narodową, więc dlaczego jej nie wykorzystujemy? Dlaczego plujemy na to, co u nas dobre? Co komu zawinił Lewandowski? Każdy kraj zabiega o swoje, a my się wiecznie klócimy. Ludzie, którzy żyjecie w Polsce! Tyle macie dookoła siebie fajnych rzeczy. Rozejrzyjcie się tylko.

Wiecie, co to jest czekolada Cadbury? Super smaczna? To jest coś, co nigdy nie powinno leżeć na tej samej półce z wyrobami polskiego Wedla! Polskie wędliny? Przepraszam, ale nigdzie na świecie podobnie dobrych nie widziałem. Chleb. Sam piekę chleb na zakwasie, wiem, o czym mówię. Nikt na świecie nie ma takiego smacznego chleba jak polski. Francuski, Włoski? Hehe, do szafy. W Polsce rzeczy ciągle smakują tak, jak powinny. Pomidor, ogórek, śliwka. Powidła. Cieszmy się z tego co mamy i brońmy to, co nasze. Nie patrzmy na innych. Brońmy Roberta, bo nasz, tak samo jak nasz był Papież i nasz był Jezus, bo każdy wie, że Jezus był Polakiem, a jego babiczka pochazi z Chrzanowa. Bądźmy dumni z tego, kim jesteśmy i nigdy nie plujmy na samych siebie. Nie warto.

Kiedy się to skończy

Nie wiem, czy da się coś takiego szybko wyleczyć. Przykład idzie z “góry”, a elit w naszym kraju obecnie nie mamy. To od kogo mamy się uczyć? Od celebrytów, którymi pasą nas media? Ja tam cieszę się, że jestem Polakiem i zawsze otwarcie o tym mówię. I co słyszę? Nieważne, od Greka, Turka czy Serba? Aaa, Polska. Pierogi. Kraków. Lewandowski.

Pod artykułem, z którego wziąłem zdjęcie była jak zwykle moc treściwych komentarzy. Na pierwszych osiem, siedem dość mocno i dosadnie dowalało Robertowi. Oraz jego żonie. Zawiść i głupota narodowa Polaków zdają się nie mieć granic. Mamy już poza sobą oficjalną prezentację Polaka w Barcelonie. Hiszpanie zgotowali mu tam huczne powitanie. Mamy za sobą debiut Lewandowskiego na Camp Nou. Nasz napastnik strzelił tam swojego pierwszego gola i zaliczył dwie asysty, czym trochę przytarł nosa niektórym narzekającym. W dodatku gol (wbrew komentarzom) był całkiem niezły, techniczny. Spodziewałem się kolejnej lawiny, ale nieco przycichło. Jest masa pozytywnych komentarzy, podziękowań i oczywiście trochę błota, ale zmieniła się tego błota konsystencja.

“Zobaczymy jak z reprezentacja na Mundialu bedzie gral”
“Strzelił gola trampkarzom i to tylko 1. Haha”
oraz
“Z cieniasami zawsze strzelał”

To, jak na zwyczajowe mięso całkiem delikatnie. Pojawiło się też sporo komentarzy o tym, że przeciwnik wyjątkowo cienki i że Robert pośród kolegów z drużyny wyglądał jak ich dziadek.

Saga trwa

Swoją drogą, każdy ma już tego trochę dość. Dwa dni po debiucie na głównej stronie znanego portalu dziewięć artykułów o Lewandowskim. Ja nie wiem, to nie ma już zupełnie o czym pisać? Czy też on takim ważnym tematem jest? A może sam sponsoruje te wszystkie artykuły, podsycając zainteresowanie? Saga trwa, choć zainteresowanie jednak spada. Zwyczajnie, znudziło się. Nawet poziom nienawiści w komentarzach trochę jakby zelżał. Widocznie ludzie się wypompowali. Rzucają teraz błotem gdzie indziej, choć wiem, że wrócą. Na pewno wszyscy z zainteresowaniem będziemy śledzić dalsze losy “Lewego” w Barcelonie i nie bez dreszczyku emocji będziemy oglądać mecze katalońskiego klubu. Nie wiem jak poradzi sobie Lewandowski, ale cokolwiek zrobi, będzie to sporym polem do popisu dla tych, którzy lubią pluć. Taka nasza narodowa natura.

Cytat. Nieistotne skąd. 


ー A ciebie co bardziej cieszy? Jak sobie kupisz nowy samochód, czy jak sąsiadowi ukradną? 

ー Jak sąsiadowi ukradną.


Amen.




Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Kopertowy

Byłem niedawno na chrzcinach. W Polsce, u rodziny. Fajnie było. W kościele uroczyście, na przyjęciu suto, czyli tradycyjnie, po polsku. Z takimi uroczystościami związany jest jeszcze jeden zwyczaj, czyli dylemat pod tytułem „ile dać do koperty”. To wszystko skłoniło mnie do głębszych przemyśleń na ten temat. Głównie o kopertach. O ich znaczeniu w naszej kulturze, o ich przydatności. O przeszłości i o tym, co być może przed nami. Chrzciny to wspaniała i podniosła uroczystość, podczas której przyjmujemy (my, chrześcijanie) w swoje szeregi nowego członka naszej społeczności, który to członek nie wie jeszcze, że właśnie został obarczony grzechem, którego nie popełnił ani on osobiście, ani żaden z członków tej społeczności. A jednak już go ma, zaraz na starcie.  To trochę przypomina państwo, w którym wszyscy mamy jakiś mityczny dług publiczny, mimo że żadnych kredytów w tym kierunku nie zaciągnęliśmy. Odpowiedzialność zbiorowa, za cudze grzechy. W gruncie rzeczy, ktoś mógłby powiedzieć...

Na Zachodzie, jak to mówią, bez zmian

Ameryka wybrała. Dnia 5 listopada AD 2024 Donald Trump pokonał Kamalę Harris w wyborach prezydenckich zdobywając 312 głosów elektorskich. Został tym samym 47 prezydentem Stanów Zjednoczonych Ameryki, a że wcześniej był 45 prezydentem, to i cieszy się chłop podwójnie. Rozgrzewka przedwyborcza trwała w światowych mediach od dawna i mocno wszystkich wyczerpała. Wściekle atakowano Trumpa (często do wtóru dziwacznego rechotu pani Harris) i wyciągano wszelkie brudy, jednym słowem: jak zwykle. A teraz jest już po. Kurz opadł. Uspokoiło się wreszcie. Teraz wszyscy zastanawiają się, co dalej. Szczerze, kibicowałem Trumpowi. Widziałem, co robi ekipa dziadzi Bidena. Widziałem, w którą stronę pchają (i jego, i nas). Widziałem (po raz trzeci, tanio wyliczam, ale niech będzie), jak wdzięcznie skaczą koło nich polskie pieski. Ile nas to wszystko kosztowało, to wszyscy wiemy. Zmiana była konieczna. Czasami, gdy źle idzie, trzeba zmienić cokolwiek. Gdy ogłoszono wyniki, ucieszyłem się. Pomyślałem, oto ...

Czasy ciekawe

Wszyscy chyba znamy powiedzenie: „obyś żył w ciekawych czasach”. Nigdy nie zastanawiamy się, czy jest w nim jakiś sens. Bo co to niby ma znaczyć? Gdyby tak popatrzeć wstecz, ale tak naprawdę wstecz, mniej więcej do początków znanej nam historii (można też ewentualnie przeczytać podręcznik do historii), to wyraźnie widać, że w zasadzie nie było dotychczas czasów „nieciekawych”. Powiedzenie jest swojego rodzaju przekleństwem. Czego życzy nam ktoś, kto mówi, żebyśmy żyli w czasach ciekawych? Żeby wszystko było fajnie? Może spokojnie? Żebyśmy żyli dostatnio, bez chorób, bez wojen, żebyśmy podbijali kosmos i żeby wszyscy wyżywali się w takich zajęciach, w jakich sami chcemy, zamiast męczyć się w tych, które wymyślają dla nas inni? Otóż nie. „Ciekawe czasy” oznaczają dzikie skoki historii, wygłupy rządzących, wojny, biedę i inne nieszczęścia, wliczając w to kataklizmy naturalne, a wtedy przecież zwykli ludzie mają zazwyczaj przechlapane. Faktem jest, że tak zwani normalni ludzie wcale nie ch...

Oby nam się

I nadszedł Nowy Rok 2025. Zawsze, gdy styczeń nadejdzie, myślimy o tym, co zostawiliśmy z tyłu i spoglądamy na to, co przed nami. Dodajmy, że spoglądamy z ufnością i nadzieją w sercu. To jest jedna z unikalnych właściwości człowieka: nadzieja na to, że będzie lepiej. I to niezależnie od miejsca, w którym się siedzi. Gdy masz dużo i miałeś wspaniały rok, masz nadzieję na jeszcze lepszy. Gdy było bardzo kiepsko, masz nadzieję, że będzie lepiej. Choćby tylko troszkę lepiej, ale to przecież zawsze coś. Tyle tytułem wstępu. Czas na życzenia, czyli żeby… Życzmy sobie wszyscy, żeby ludziom poprzestawiało się na lepsze. Wszystkim. Żeby obudzili się, otworzyli oczy i powiedzieli: „Kurde, jaki piękny poranek! Od teraz będę lepszym człowiekiem”. Żeby się ludziom oczyściły głowy, wyprostowały ścieżki i poskręcały zwoje. Żeby nikt nie chciał nikim rządzić, za to chętnie robił coś dla innych i żeby ci, którzy pragną władzy, nigdy jej nie dostali. I może jeszcze, żeby celebryci celebrowali sobie gdzi...

Z chwil, być może, ostatnich

NATO powstało jako sojusz obronny. „ Głównym celem Sojuszu jest zagwarantowanie – środkami politycznymi i militarnymi – wolności i bezpieczeństwa wszystkim państwom członkowskim ”. Podkreślam słowo „członkowskim" bo widać, że koncepcja mocno ewoluowała. Tymczasem amerykańskie autorytety, takie jak profesor John Mearsheimer czy profesor Jeffrey Sachs głośno mówią, że wojna na Ukrainie została wymyślona, zorganizowana, sprowokowana i sponsorowana przez Stany Zjednoczone Ameryki. I ciągle jest przez nie pompowana. W dodatku nie z czystego miłosierdzia, czy miłości do Ukraińców, tylko żeby zabezpieczyć żywotne interesy USA w tej części świata. Oto rubaszny i dziarski staruszek, który w zdumiewający sposób przegrał batalię o drugą kadencję w Białym Domu, postanowił ekstrawagancko zaszaleć i udzielił Ukraińcom zgody na prażenie amerykańskimi rakietami dalekiego zasięgu ATACMS w terytorium Rosji. Jednym się to podobało, drudzy krzyczeli: „Eskalacja, eskalacja”, ale jaka tam znowu eskala...