Przejdź do głównej zawartości

Moje wielkie, tłuste tureckie wakacje

Oto i powróciłem z wakacji w Turcji. Była to moja pierwsza wizyta w tym kraju i powiem szczerze, że prawdopodobnie nie ostatnia. Jestem wielkim zwolennikiem wakacji typu “all inclusive”. Różne są tego powody. Dotychczas jednak wybierałem inne wakacyjne kierunki.

Wróciłem i od razu po powrocie szok. Do Belgradu niedaleko, ze Stambułu niecałe dwie godziny lotu. A lotnisko w Stambule dech zapiera. Poważnie. Jest tak luksusowe, że taki Heathrow wygląda przy nim jak szaro i niepozornie. Tym większy szok gdy wynurzasz się z samolotu na Aerodrom Nikola Tesla Beograd. Lokalna rzeczywistość momentalnie zapiera dech w piersiach. Dosłownie. Kto nie widział, niech uwierzy na słowo. Inna sprawa, że Turcja to jednak odrobina luksusu.

Hotel, jaki jest, każdy widzi

Lot z Serbii, przesiadka i potem niecała godzina samochodem. Lokalizacja docelowa: VONRESORT Golden Coast & Aqua - Kids Concept-Ultra All Inclusive. Hotel na pieknej, szerokiej plaży, kilka basenów, aquapark, SPA, ileś tam restauracji i barów. Czego chcieć więcej? Pojechaliśmy sobie z synem, żeby spędzić kilka dni z daleka od codzienności i rodzinnego zgiełku. Taki czas tata-syn, tylko dla nas.

Piękne miejsce. Teren hotelowy był bardzo pięknie utrzymany. Zadbany, wymodelowany, wystrzyżony. Wysokie palmy, soczyste trawniki, pełno pachnących kwiatów, ławeczki, hamaki. Do tego błękit nieba i lazur basenów. Małżonka mnie uprzedzała, że Turcja to luksus, ale nie do końca wierzyłem. Moje ulubione miejsce na spędzanie wakacji to Karaiby. Nic go dotąd nie przebiło, nawet Tajlandia. Żona wprawdzie była w Turcji dawno temu i mówiąc o luksusie porównywała ją do Grecji, gdzie o luksusy raczej trudno, przynajmniej w porównywalnym zakresie cenowym. Niemniej jednak, zaskoczenie. Jak najbardziej pozytywne. Już na drugi dzień nabrałem pewności, że Turcja nie różni się wiele od Karaibów. Właściwie tylko dwie rzeczy. Pierwsza, to palmy. W Turcji są mniej zadbane i niższe. Na takiej Dominikanie są wysmukłe i malownicze, w większości kokosowe i jest ich pełno nawet na plaży. Druga rzecz to sama plaża, a właściwie różnica w kolorze piasku. Tylko na Karaibach jest tak olśniewająco biały. W Turcji jest miękki i drobny, ale żółty.

Czego się spodziewać

Tak sobie przed wyjazdem myślałem, że będzie na co popatrzeć. Turcy już w drugim miesiącu wojny zapowiedzieli, że zapraszają do siebie 3 miliony Ruskich. Tych zresztą - sam nie byłem, ale wiem z opowieści - w Turcji i Egipcie zawsze było pełno. No to się szykowałem. Spasione kałduny, ciężkie złote łańcuchy na szyjach, chlanie, wrzaski i tak dalej. Osobiście spotkałem większe ilości Ruskich na Dominikanie, w holetu sieci Bahia Principe. Zachowywali się bardzo specyficznie. Pomijam nawet wrzaski i picie, najciekawiej było podczas posiłków. Widzicie państwo, Ruski na all inclusive za punkt honoru stawia sobie zjeść i wypić tyle, ile tylko dupa zniesie. Noszą te talerze, przepychają się i walczą przy korycie nie patrząc na nikogo. Pamiętam, że jedzenie znikało wtedy w takim tempie, że obsługa nie nadążała uzupełniać. Cieszyłem się, że spotkam ich ponownie, w dodatku w ilościach hurtowych.

Uwaga: Rosjan było mało. Powiedziałbym nawet, że bardzo mało. Nie rzucali się za bardzo w oczy, ale jako fachowiec łatwo ich wychwytywałem. Zwłaszcza przy paśniku. Tutaj niewiele się zmieniło, powiem tylko, że gdyby przeciętny Ruski miał sześć rąk, to jednocześnie by dźwigał osiem talerzy. Było kilka polskich rodzin, trochę Amerykanów, których zawsze łatwo poznać, bo mówią nieprawdopodobnie głośno i stojąc przy barze trzymają złożony banknot między palcamii. Kilku niemrawych Francuzów i jacyś dziwni ludzie mówiący w języku, którego nie mogłem rozpoznać. Prawdopodobnie Szwedzi albo Holendrzy. Przynajmniej połowę gości hotelowych stanowili lokalni, czyli Turcy, a dominującą większością wśród pozostałych byli ich prawie już rodacy z Europy Zachodniej, czyli Niemcy. Tych też łatwo poznać, nigdy się nie zmienili i nie zmienią. Niemcy zawsze i wszędzie będą uważali, że są über alles. Tak się zachowują i patrzą na wszystkich z góry.

O co chodzi w all inclusive

Sercem takich wczasów jest szeroko pojęty wypoczynek. Ludzie wypoczywają i relaksują się na potęgę. Robią co chcą, prażą się w słońcu, pętają się po ośrodku w te i we wte i przede wszystkim jedzą i piją. Festiwal wyżerki. Śniadanie od siódmej do dziesiątej. Lunch od południa do czternastej. Kolacja od dziewiętnastej. Pomiędzy tym wszystkim kilka barów z przekąskami, patisserie, coffee bar, tureckie naleśniki, a od północy do rana tak zwane “midnight snacks”. Żyć, nie umierać. I ludzie jedzą. Znakomita większość pakuje w siebie ile można. Wstają nałożyć drugi talrz, gdy jeszcze nie skończyli przeżuwać poprzedniego. Zawsze mnie dziwiło, gdzie to im się mieści. Kilka talerzy, różne mięsa i warzywa, potem słodki deserek, a wierzcie mi, że nie kończyło się to nigdy na jednej tylko baklavie, a na koniec talerz wesołych owoców. Szczerze, normalny człowiek je taki talerz sam w sobie i nie ma niejsca na nic innego. Nie ma mowy, żeby dało się to wcisnąć po sutej kolacji, a tam większość jednak mogła to zrobić. No i jeszcze loda przed wyściem, bo bez tego nie wypada.

Można też pić i nie trzeźwieć. Kilka barów, dwa na samej plaży, bar w lobby czynny całą dobę, jakby ktoś czasem obudził się w nocy i nie miał internetu w pokoju. Drinki wszelakiego rodzaju, szampan, whisky i “turkish raki”, który mnie powalił na łopatki, bo było to zwykłe, greckie ouzo, tyle tylko, że Turcy nigdy by tego nie przyznali. Oj, w barze się działo. O dziwo, Ruscy pili najspokojniej. Najgłośniej rechotali Niemcy i kilku angielskojęzycznych patałachów, ale nie było tak źle, nikt się nie utopił i dymów żadnych też nie było.

Jeszcze o obsłudze powiem. Strasznie wszyscy byli mili. Stereotyp Turka jest u nas taki, że jak się do niego odwrócisz tyłem, to dźgnie cię nożem. Nie do końca się zgadzam, poznałem w Londynie kilku Turków, a u jednego kupowałem turecki chleb (miał sklep i polską żonę, więc za pełnego Turka go nie liczyłem) i wszyscy oni byli bardzo sympatyczni. Tutaj też  wszyscy byli bardzo mili. Barmani, kelnerki w jadłodajni i dziewczyny roznoszące drinki w barze, hostessy w SPA i sprzedawcy w sklepikach. Wszyscy byli super. Tacy normalni. Uśmiechnięci i nigdy nie nachalni, co w dzisiejszych czasach jest raczej zaletą. Czasami cię trochę olewali, a czasami polali ci wódki zamiast dżinu, ale takie przecież jest właśnie życie. Doszedłem do wniosku, że Turcy to niekoniecznie agresywni barbarzyńcy, którzy chcą przejąć kontrolę nad światem, tylko normalni ludzie, cieszący się życiem, spędający czas z rodzinami podczas fajnych, beztroskich wakacji.

Do sedna

Osiem bardzo fajnych dni. Nigdy nie jedliśmy śniadania, bo zazwyczaj i tak ich nie jemy, poza tym Maks lubi pospać. Sporo pływania, lunch i potem trochę bilarda. Odpoczynek w barze i znowu sporo wieczornego pływania. Obfita kolacja. Wieczorny bar i do łóżka.

Nie wiem ile dziennie przyjmowałem kalorii. Nigdy ich nie liczę, bo wiadomo, że od kalorii się nie tyje. Inna sprawa to węglowodany. Tych przyjmowałem zatrważająco sporo. Przy moim dziennym limicie 50g z samego piwa, jak szacuję, wychodziło mi ze 180g. Do tego dżiny z tonikiem, mięsa nie liczę, więc trochę warzyw, owoców, pita (!) i oczywiście kilka balkav dziennie. Kawa z cukrem, sok i czasem łyk coli od syna. Prawdopodobnie około 500g węglowodanów. W jeden dzień. Zgroza i trwoga. A co z tego wynikło?

Ile można stracić w osiem dni?

Jak się rzekło, waga przed wyjazdem pokazywała równo 77 kg. Zaraz po przyjeździe waga pokazała 78.5 kg, następnego ranka 79.2 kg. Osiem tygodni ćwiczeń, postu i diety, żeby zdrowo i powolnie zejść z wagi około 1 kg tygodniowo. Osiem dni, żeby przytyć dwa kilogramy. Raz do przodu, dwa do tyłu. Tak w zasadzie to nie wiem teraz, po co się starać, skoro tak łatwo to wszystko zaprzepaścić. Śmieszą mnie ludzie, którzy biorą się za siebie, żeby “zrzucić” przed urlopem. Męczą się i starają tylko po to, żeby potem to celowo zniszczyć. Logicznie nie trzyma się to żadnej kupy, bo męczysz się, żeby potem wrócić do punktu wyjścia. Zresztą, żeby to zadziałało, trzeba by zacząć przygotowania do wczasów pod koniec stycznia. Albo ci, co żrą przez święta, a potem idą na szybką “dietę”, żeby wbić się w sylwestrową kreację. Ci też są dobrzy.

Czy warto się męczyć?

Nie mogę udzielić jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie. Nigdy nie byłem gruby, lubię zjeść i wypić. Ogólnie, to chyba nie warto, chyba że ktoś bardzo lubi prężyć się na basenie. No bo tak. Nie pilnujesz się, tyjesz. Pilnujesz się, to się zajebiście męczysz i nie masz radochy. A potem przecież i tak się zestarzejesz i umrzesz. Z drugej strony, dobrze jest się trochę ruszać, bo człowiek tak prędko nie zdziadzieje. Z trzeciej zaś strony, dieta, a zwłaszcza post przestawiają trochę twój organizm. Nie chce ci się już tyle jeść. Bardziej zwracasz uwagę na jakość jedzenia. Przestajesz podżerać pomiędzy posiłkami, czy wieczorami przed telewizorem. Szybko też wychodzi na jaw jeszcze jedno. Ilość energii, którą człowiek dysponuje, kiedy nie je, jest nieprawdopodobna. Gdy zjesz: bam! Powietrze z ciebie uchodzi i chcesz już tylko zwinąć się wygodnie w kłębuszek przy ciepłym ognisku, tuż przy wyjściu z jaskini i sobie zasnąć.

Szczerze polecam post przerywany. Diety, cóż, nie są do końca przyjemne. Ileż można jeść mięso, gdy tęskni się do zwykłej kromki chleba z masłem? Postanowiłem przejść przez mój  program ćwiczeń jeszcze raz (całe trzy miesiące) i zobaczyć, co się stanie. Skończę to, żebym potem nie miał przed samym sobą wymówki, że mi się nie chciało. Pięć dni przed końcem nastawię sobie żytni zakwas chlebowy, żebym mógł później szybko upiec pyszny, polski chleb. Ukroję sobie kilka kromek, posmaruję je masłem, posolę i siądę, żeby o tym wszystkim jeszcze raz napisać. I mam szczerą nadzieję, że wtedy wreszcie uda mi się opowiedzieć na pytanie, czy było warto.



Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Kopertowy

Byłem niedawno na chrzcinach. W Polsce, u rodziny. Fajnie było. W kościele uroczyście, na przyjęciu suto, czyli tradycyjnie, po polsku. Z takimi uroczystościami związany jest jeszcze jeden zwyczaj, czyli dylemat pod tytułem „ile dać do koperty”. To wszystko skłoniło mnie do głębszych przemyśleń na ten temat. Głównie o kopertach. O ich znaczeniu w naszej kulturze, o ich przydatności. O przeszłości i o tym, co być może przed nami. Chrzciny to wspaniała i podniosła uroczystość, podczas której przyjmujemy (my, chrześcijanie) w swoje szeregi nowego członka naszej społeczności, który to członek nie wie jeszcze, że właśnie został obarczony grzechem, którego nie popełnił ani on osobiście, ani żaden z członków tej społeczności. A jednak już go ma, zaraz na starcie.  To trochę przypomina państwo, w którym wszyscy mamy jakiś mityczny dług publiczny, mimo że żadnych kredytów w tym kierunku nie zaciągnęliśmy. Odpowiedzialność zbiorowa, za cudze grzechy. W gruncie rzeczy, ktoś mógłby powiedzieć...

Na Zachodzie, jak to mówią, bez zmian

Ameryka wybrała. Dnia 5 listopada AD 2024 Donald Trump pokonał Kamalę Harris w wyborach prezydenckich zdobywając 312 głosów elektorskich. Został tym samym 47 prezydentem Stanów Zjednoczonych Ameryki, a że wcześniej był 45 prezydentem, to i cieszy się chłop podwójnie. Rozgrzewka przedwyborcza trwała w światowych mediach od dawna i mocno wszystkich wyczerpała. Wściekle atakowano Trumpa (często do wtóru dziwacznego rechotu pani Harris) i wyciągano wszelkie brudy, jednym słowem: jak zwykle. A teraz jest już po. Kurz opadł. Uspokoiło się wreszcie. Teraz wszyscy zastanawiają się, co dalej. Szczerze, kibicowałem Trumpowi. Widziałem, co robi ekipa dziadzi Bidena. Widziałem, w którą stronę pchają (i jego, i nas). Widziałem (po raz trzeci, tanio wyliczam, ale niech będzie), jak wdzięcznie skaczą koło nich polskie pieski. Ile nas to wszystko kosztowało, to wszyscy wiemy. Zmiana była konieczna. Czasami, gdy źle idzie, trzeba zmienić cokolwiek. Gdy ogłoszono wyniki, ucieszyłem się. Pomyślałem, oto ...

Czasy ciekawe

Wszyscy chyba znamy powiedzenie: „obyś żył w ciekawych czasach”. Nigdy nie zastanawiamy się, czy jest w nim jakiś sens. Bo co to niby ma znaczyć? Gdyby tak popatrzeć wstecz, ale tak naprawdę wstecz, mniej więcej do początków znanej nam historii (można też ewentualnie przeczytać podręcznik do historii), to wyraźnie widać, że w zasadzie nie było dotychczas czasów „nieciekawych”. Powiedzenie jest swojego rodzaju przekleństwem. Czego życzy nam ktoś, kto mówi, żebyśmy żyli w czasach ciekawych? Żeby wszystko było fajnie? Może spokojnie? Żebyśmy żyli dostatnio, bez chorób, bez wojen, żebyśmy podbijali kosmos i żeby wszyscy wyżywali się w takich zajęciach, w jakich sami chcemy, zamiast męczyć się w tych, które wymyślają dla nas inni? Otóż nie. „Ciekawe czasy” oznaczają dzikie skoki historii, wygłupy rządzących, wojny, biedę i inne nieszczęścia, wliczając w to kataklizmy naturalne, a wtedy przecież zwykli ludzie mają zazwyczaj przechlapane. Faktem jest, że tak zwani normalni ludzie wcale nie ch...

Oby nam się

I nadszedł Nowy Rok 2025. Zawsze, gdy styczeń nadejdzie, myślimy o tym, co zostawiliśmy z tyłu i spoglądamy na to, co przed nami. Dodajmy, że spoglądamy z ufnością i nadzieją w sercu. To jest jedna z unikalnych właściwości człowieka: nadzieja na to, że będzie lepiej. I to niezależnie od miejsca, w którym się siedzi. Gdy masz dużo i miałeś wspaniały rok, masz nadzieję na jeszcze lepszy. Gdy było bardzo kiepsko, masz nadzieję, że będzie lepiej. Choćby tylko troszkę lepiej, ale to przecież zawsze coś. Tyle tytułem wstępu. Czas na życzenia, czyli żeby… Życzmy sobie wszyscy, żeby ludziom poprzestawiało się na lepsze. Wszystkim. Żeby obudzili się, otworzyli oczy i powiedzieli: „Kurde, jaki piękny poranek! Od teraz będę lepszym człowiekiem”. Żeby się ludziom oczyściły głowy, wyprostowały ścieżki i poskręcały zwoje. Żeby nikt nie chciał nikim rządzić, za to chętnie robił coś dla innych i żeby ci, którzy pragną władzy, nigdy jej nie dostali. I może jeszcze, żeby celebryci celebrowali sobie gdzi...

Z chwil, być może, ostatnich

NATO powstało jako sojusz obronny. „ Głównym celem Sojuszu jest zagwarantowanie – środkami politycznymi i militarnymi – wolności i bezpieczeństwa wszystkim państwom członkowskim ”. Podkreślam słowo „członkowskim" bo widać, że koncepcja mocno ewoluowała. Tymczasem amerykańskie autorytety, takie jak profesor John Mearsheimer czy profesor Jeffrey Sachs głośno mówią, że wojna na Ukrainie została wymyślona, zorganizowana, sprowokowana i sponsorowana przez Stany Zjednoczone Ameryki. I ciągle jest przez nie pompowana. W dodatku nie z czystego miłosierdzia, czy miłości do Ukraińców, tylko żeby zabezpieczyć żywotne interesy USA w tej części świata. Oto rubaszny i dziarski staruszek, który w zdumiewający sposób przegrał batalię o drugą kadencję w Białym Domu, postanowił ekstrawagancko zaszaleć i udzielił Ukraińcom zgody na prażenie amerykańskimi rakietami dalekiego zasięgu ATACMS w terytorium Rosji. Jednym się to podobało, drudzy krzyczeli: „Eskalacja, eskalacja”, ale jaka tam znowu eskala...